Nie ulega żadnych wątpliwości, że uprawnienia, o których rozstrzyga się w postępowaniu w sprawie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności regulowanym ustawą z dnia z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 127, poz. 721, ze zm.) mają charakter osobisty, i nie wchodzą w skład spadku po zmarłej skarżącej. Dotyczy to również praw procesowych, bowiem opiekun prawny osoby ubezwłasnowolnionej wykonuje nie swoje prawa, lecz prawa osoby, w imieniu której działa. Tym bardziej więc zachodzi bezprzedmiotowość oceny legalności postanowienia stwierdzającego uchybienie terminu do wniesienia odwołania, które jest przedmiotem skargi w badanej sprawie.
Oceny powyższej nie zmieniają argumenty powoływane przez opiekunkę prawną zmarłej skarżącej w piśmie procesowym z dnia [...]lutego 2016 r. B. W. nie precyzuje bliżej podstaw swoich żądań rozpoznania sprawy pomimo śmierci skarżącej, z argumentacji podniesionej w piśmie wynika, że upatruje ona swojego interesu prawnego w rozpoznaniu sprawy w tym, że na skutek błędnego w jej ocenie orzeczenia z 2011 r. utraciła świadczenie z pomocy społecznej w formie opłacania składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (art. 42 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, Dz. U. z 2015 r., poz. 163, ze zm.) oraz świadczenie pielęgnacyjne z tytułu z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej ze względu na konieczność opieki nad osobą niepełnosprawną (obecnie jest to innego rodzaju świadczenie - specjalny zasiłek opiekuńczy, art. 16a ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych; Dz. U. z 2015 r., poz. 114, ze zm.).
B. W. upatruje zatem swojego interesu prawnego w rozpoznaniu niniejszej sprawy przez sąd pomimo śmierci skarżącej w związkach między orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności swojej matki (skarżącej), a utraconymi w 2013 r. wyżej wspomnianymi świadczeniami. Co prawda istnieje związek między orzeczeniem o niepełnosprawności a świadczeniem z art. 42 ustawy o pomocy społecznej oraz świadczeniem pielęgnacyjnym (specjalnym zasiłkiem opiekuńczym), obydwa świadczenia są bowiem warunkowane koniecznością sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną, to zaś wymaga odpowiedniego orzeczenia. Należy jednak zauważyć, że przedmiotem skargi jest postanowienie stwierdzające uchybienie terminu do wniesienia odwołania od orzeczenia o niepełnosprawności, jedynym zatem skutkiem ewentualnego uwzględnienia skargi byłoby potencjalne otwarcie drogi do ponownego orzeczenia merytorycznego w kwestii stopnia niepełnosprawności. Jest to jednak niemożliwe, nie ma bowiem możliwości orzeczenia o stopniu niepełnosprawności w odniesieniu do osoby zmarłej. Innymi słowy - nawet uwzględnienie skargi w badanej sprawie nie otworzy żadnych możliwości merytorycznej weryfikacji orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, z uwagi na śmierć skarżącej. W tej sytuacji B. W. nie ma interesu prawnego w rozpoznaniu skargi przez sąd pomimo śmierci skarżącej S. O., bowiem wynik sprawy przed sądem nie może już wpłynąć na prawa i obowiązki B. W.
W tej sytuacji należy stwierdzić, że wystąpiła przesłanka do umorzenia postępowania przed sądem na podstawie art. 161 § 1 pkt 2 p.p.s.a.
Z powyższych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie orzekł jak w sentencji.