Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 270 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., można żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone prawomocnym orzeczeniem. Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie, nie budzi wątpliwości, że wznowienie postępowania jest nadzwyczajnym środkiem prawnym służącym od prawomocnych orzeczeń sądów administracyjnych, który umożliwia ponowne rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy co do istoty. Wniesienie skargi o wznowienie postępowania powoduje uruchomienie dwufazowego postępowania, mającego na celu zbadanie jego dopuszczalności, a następnie, w razie pozytywnego zakończenia pierwszego etapu - zbadanie jego zasadności. Do ogólnych warunków dopuszczalności wznowienia postępowania zalicza się: istnienie orzeczenia sądu, od którego została wniesiona skarga o wznowienie postępowania; prawomocność tego orzeczenia oraz to, że orzeczenie takie musi kończyć postępowanie w sprawie (por. np. postanowienie NSA z 16 listopada 2005 r., I OZ 299/05). Wznowić postępowanie można jedynie w sytuacjach, gdy zachodzą oznaczone w przepisach ustawy (od art. 271 do art. 273 p.p.s.a.) przyczyny wznowienia, a także gdy został zachowany termin do złożenia skargi o wznowienie postępowania określony w art. 277 i art. 278 p.p.s.a., a w wypadku podstaw wznowienia określonych w art. 272 § 1 i 3 p.p.s.a. - termin określony w art. 272 § 2 p.p.s.a.
Postępowanie wznowieniowe składa się z dwóch etapów, co wyraźnie wynika z art. 280 § 1 p.p.s.a. Stosownie do tego przepisu sąd bada na posiedzeniu niejawnym czy skarga jest wniesiona w terminie i czy opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. W braku jednego z tych wymagań sąd skargę odrzuca. Pierwszy etap sprowadza się więc do badania na posiedzeniu niejawnym, czy skarga o wznowienie wniesiona jest w terminie i czy opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. Na tym etapie nie chodzi o badanie, czy rzeczywiście przyczyny wznowienia istnieją, ale czy skarżący wskazał w skardze podstawę wznowienia i czy wskazana przez niego podstawa odpowiada jednej z podanych w ustawie przyczyn uzasadniających żądanie wznowienia. Wskazanie podstaw wznowienia i ich uzasadnienie jest elementem obligatoryjnym, którego brak powoduje, że skarga o wznowienie nie może być przez sąd rozpoznana merytorycznie i podlega odrzuceniu (por. postanowienie NSA z 27 maja 2008 r., I OZ 347/08).
W orzecznictwie wskazuje się, że samo sformułowanie (powołanie) podstawy skargi o wznowienie postępowania w zakresie przesłanek z art. 271-273 p.p.s.a. w skardze nie oznacza, że skargę tę rzeczywiście oparto na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego jej uzasadnienia wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi. Taka skarga jako nieoparta na ustawowej podstawie wznowienia podlega odrzuceniu na podstawie art. 280 § 1 p.p.s.a. (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z 28 października 1999 r., II UKN 174/99, OSNAP 2001, Nr 4, poz. 133; postanowienia SN: z 29 września 1968 r., I CZ 122/67, OSNCP 1968, nr 8 - 9, poz. 154; SN z 14 stycznia 1999 r., II UKN 417/98 - OSNAPiUS 2000/6/254; uchwałę SN z 21 lutego 1969 r., III PZP 63/68, NC 1969/12/208 oraz postanowienia NSA z: 25 września 2001 r., II SA/Gd 970/01; 19 kwietnia 2005 r., GSK 1242/04; z 21 lutego 2006 r., II OSK 45/06; z 17 kwietnia 2007 r., I FSK 607/06; 23 lutego 2011 r., II OSK 257/11; z 25 lipca 2012 r., I FSK 849/12; z 20 listopada 2012 r., II OSK 1853/12; z 19 grudnia 2012 r., I FSK 1332/12). Dodać również należy, że brak ustawowej podstawy wznowienia skutkuje odrzuceniem skargi o wznowienie postępowania, bez potrzeby czynienia ustaleń w zakresie zachowania terminu (por. postanowienie NSA z 3 czerwca 2004 r., OW 87/04).