WSA w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia NSA Janusz Nowacki po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2019 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze sprzeciwu Miasta [...] od decyzji SKO w Ł. w przedmiocie uchylenia decyzji organu pierwszej instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia NSA Janusz Nowacki po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2019 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze sprzeciwu Miasta [...] od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji organu pierwszej instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia postanawia: odrzucić sprzeciw.

Uzasadnienie

Decyzją z [...], wydaną na podstawie art. 138 § 2 w związku z art. 7, art. 8, art. 10 § 1, art. 11, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 1 pkt 4 i 6 oraz § 3 k.p.a. w związku z art. 61 ust. 3 pkt 4, art. 64 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 lit. a ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2017 r., poz. 2077 ze zm.) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł., po rozpatrzeniu odwołania R. K., uchyliło decyzję Prezydenta Miasta [...] z [...] o odmowie umorzenia całości należności w kwocie 50 427,82 zł wynikającej z decyzji Prezydenta Miasta [...] z [...], z [...], z [...], z [...] i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

Sprzeciw od powyższej decyzji wniosło Miasto [...].

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wniosło o jego oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 64a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., od decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 k.p.a., skarga nie przysługuje, jednakże strona niezadowolona z treści decyzji może wnieść od niej sprzeciw, zwany dalej "sprzeciwem od decyzji". Do sprzeciwu od decyzji stosuje się odpowiednio przepisy o skardze, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej (art. 64b § 1 p.p.s.a.). Przed merytorycznym rozpoznaniem sprzeciwu sąd administracyjny w pierwszej kolejności bada z urzędu jego dopuszczalność. Wniesienie sprzeciwu przez podmiot, który rozpoznawał sprawę w postępowaniu administracyjnym w pierwszej instancji stanowi podstawę do jego odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w związku z art. 64b § 1 p.p.s.a., bowiem pochodzi on od podmiotu, który w świetle przepisów prawa a limine nie może być skarżącym (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 maja 2019 r. I OSK 742/19). W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wielokrotnie wskazywano, że powierzenie organowi jednostki samorządu terytorialnego właściwości do orzekania w sprawie indywidualnej w formie decyzji administracyjnej, niezależnie od tego, czy nastąpiło to na mocy ustawy, czy też w drodze porozumienia, wyłącza możliwość dochodzenia przez tę jednostkę jej interesu prawnego w trybie postępowania administracyjnego, czy sądowoadministracyjnego. Jednostka samorządu terytorialnego, jako osoba prawna, może być stroną postępowania administracyjnego. Wówczas organy ją reprezentujące będą broniły jej interesu prawnego, korzystając z gwarancji procesowych, jakie przepisy k.p.a. przyznają stronom postępowania. Ustawa może również wyznaczyć organowi jednostki samorządu terytorialnego rolę organu administracji publicznej w rozumieniu art. 5 § 2 pkt 3 k.p.a. W takim wypadku będzie on bronił interesu jednostki samorządu terytorialnego w formach właściwych dla organu prowadzącego postępowanie. Z tego względu powierzenie organowi jednostki samorządu terytorialnego właściwości do orzekania w sprawie indywidualnej w formie decyzji administracyjnej, niezależnie od tego, czy nastąpiło to na mocy ustawy, czy też w drodze porozumienia, wyłącza możliwość dochodzenia przez tę jednostkę jej interesu prawnego w trybie postępowania administracyjnego, czy też sądowoadministracyjnego. W demokratycznym państwie prawnym niedopuszczalna jest wykładnia przepisów prawa, zgodnie z którą jednostka samorządu terytorialnego realizujac poprzez swoje organy powierzone jej zadania z zakresu administracji publicznej, najpierw jest władna w sposób władczy i jednostronny kształtować sytuację prawną podmiotów od niej niezależnych, a następnie jest uprawniona do wnoszenia środków zaskarżenia od podejmowanych przez te organy decyzji. Dopuszczenie do złożenia skargi przez organ pierwszej instancji doprowadziłoby natomiast do sytuacji, w której stronami postępowania sądowego byłyby dwa organy administracji publicznej orzekające w danej sprawie, a mianowicie: skarżący (organ pierwszej instancji) i autor decyzji odwoławczej (organ drugiej instancji), a spór między nimi sprowadzałby się do różnego stanowiska co do prawidłowości poszczególnych decyzji (por.: uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 lutego 2016 r. I OPS 2/15; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 grudnia 2016 r. I OSK 1579/16; postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z: 20 grudnia 2006 r. I OSK 1919/06, 10 stycznia 2012 r. I OSK 2428/11, 4 września 2013 r. I OSK 1845/13, 1 października 2014 r. I OSK 2219/14, 10 listopada 2017 r. I OSK 1873/17). Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 29 października 2009 r. K 32/08 (OTK-A 2009/9, poz. 139) również zwrócił uwagę, że włączenie organów samorządowych do systemu organów administracji publicznej prowadzących postępowanie w konkretnej sprawie znacznie ogranicza zakres uprawnień procesowych tych jednostek jako osób prawnych. Założenie, że jednostka samorządu terytorialnego, której organ wydał decyzję administracyjną w pierwszej instancji, powinna mieć możliwość dochodzenia swoich praw w postępowaniu sądowoadministracyjnym, mogłoby podważać zaufanie do organów władzy publicznej, że będą one działać zgodnie z prawem dla realizacji dobra wspólnego.

Miasto [...] nie ma zatem legitymacji procesowej do wniesienia sprzeciwu od wydanej na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. decyzji organu drugiej instancji w sprawie, w której Prezydent Miasta Ł. wydał decyzję w pierwszej instancji. Należy podkreślić, że Prezydent Miasta Ł. jest wierzycielem należności w kwocie 50 427,82 zł wynikającej z decyzji Prezydenta Miasta [...] z [...], z [...], z [...] i z [...], o której umorzenie w całości wnosił R. K.

Mając powyższe na uwadze, sąd na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 w zw. z art. 64b § 1 p.p.s.a., odrzucił sprzeciw.

a.k.

Strona 1/1