Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym : Przewodniczący : Sędzia WSA Dorota Dąbek po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2016r. na posiedzeniu niejawnym wniosku G. S. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi G. S. na czynność Starosty z dnia 23 marca 2016r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu opłaty za wydanie karty pojazdu postanawia: odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi.
Pismem z dnia 22 marca 2016r. G. S. wniósł do Starosty o zwrot nadpłaty w wysokości 2125 zł za wydanie kart pojazdów o nr rej. [...], [...], [...], [...] i [....].
Pismem z dnia 23 marca 2016r. nr [...] Starosta poinformował G. S., że brak jest podstaw do zaspokojenia jego roszczenia.
W dniu 5 kwietnia 2016r. do Starostwa Powiatowego wpłynęło pismo G. S. z dnia 4 kwietnia 2016r., w którym wezwał on Starostę do usunięcia naruszenia prawa polegającego na bezzasadnej odmowie zwrotu kwoty 2125 zł tytułem nadpłaty za wydanie kart pojazdów.
Następnie pismem z dnia 7 czerwca 2016r. G. S. wniósł skargę na czynność Starosty z dnia 23 marca 2016r. nr [...] wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jej wniesienia. Uzasadniając swój wniosek skarżący wskazał, że pismo z dnia 23 maja 2016r. wprowadziło go w błąd, a poza tym nie zawierało żadnych informacji niezbędnych do wniesienia skargi, w tym dotyczących terminu do jej wniesienia oraz o konieczności wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa. Skarżący stwierdził, że działając w zaufaniu do organu oczekiwał odpowiedzi na swe pismo i dlatego nie powinien ponosić negatywnych konsekwencji nieznacznego przekroczenia terminu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:
Skutki prawne niezachowania terminu oraz podstawy prawne jego przywrócenia reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016r. poz. 718, zwana dalej p.p.s.a.), a w szczególności art. 85-89 tej ustawy. Zgodnie z treścią art. 85 cyt. ustawy czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu (art. 86 § 1 p.p.s.a.). We wniosku tym strona winna uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 2 p.p.s.a.).
Zgodnie z treścią art. 52 § 1 p.p.s.a., skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia, w myśl art. 52 § 2 p.p.s.a., należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
W uchwale z dnia 4 lutego 2008r., sygn. akt I OPS 3/07 Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że skierowane do organu żądanie zwrotu opłaty za wydanie karty pojazdu, uiszczonej na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. nr 137, poz. 1310 ze zm.), jest sprawą administracyjną, którą organ załatwia w drodze aktu lub czynności, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Zgodnie z treścią art. 52 § 3 p.p.s.a. jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. W myśl art. 53 § 2 p.p.s.a. w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa.
W ocenie Sądu, skarżący nie uprawdopodobnił braku winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi. Braku swojej winy skarżący upatruje w tym, że nie został pouczony przez organ o terminie i sposobie wniesienia skargi. Należy jednak zauważyć, że organ nie miał obowiązku pouczyć skarżącego o przysługującej mu skardze i o trybie jej wnoszenia do sądu, gdyż organ nie wydawał decyzji administracyjnej. Nie mają więc tutaj zastosowania przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, a zwłaszcza art. 107 § 1 tego Kodeksu.
Nie zasługuje również na uwzględnienie twierdzenie skarżącego, że bez tego pouczenia nie był w stanie wnieść skargi. Wniesione przez skarżącego do organu wezwanie do usunięcia naruszenia prawa świadczy o tym, że skarżący posiadał wiedzę dotyczącą trybu kwestionowania czynności Starosty.
Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że skarżący nie uprawdopodobnił braku winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi, a w związku z tym na podstawie art. 86 § 1 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.