Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Dąbek (spr.) NSA Wiesław Kisiel Sędziowie WSA Tadeusz Wołek Protokolant Monika Pilch po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2008r. na rozprawie sprawy ze skargi A Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na zarządzenie Prezydenta Miasta z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wprowadzenia stawek za zajęcie nieruchomości lub przestrzeni będącej własnością Gminy Miejskiej postanawia skargę odrzucić
postanowienia WSA w Krakowie z dnia 20 maja 2008r.
Prezydent Miasta Zarządzeniem nr [...] z dnia [...] w sprawie wprowadzenia stawek na zajęcie nieruchomości lub przestrzeni będącej własnością Gminy Miasta na podstawie art. 30 ust. 2 pkt. 3, art. 31 i 46 ustawy z dnia 08 marca 1990r. o samorządzie gminnym (DZ.U. z 2001r. nr 142 poz. 1591 z późn. zm.) oraz art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (DZ. U. z 2000r. nr 70 poz. 838 z późn. zm.) wprowadził stawki za zajęcie nieruchomości lub przestrzeni będącej własnością Gminy Miejskiej.
A Spółka akcyjna z siedzibą w W. na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w zw. z art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. prawo o postępowaniu przed sądami instancyjnymi wezwała Gminę Miasta do usunięcia naruszenia prawa oraz interesu prawnego spółki poprzez uchylenie postanowień Zarządzenia Prezydenta Miasta z dnia [...], a w szczególności § 3 ust. 3 tegoż zarządzenia.
W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, iż wysokość dochodzonego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez spółkę z nieruchomości stanowiącej własność Gminy Miejskiej, została ustalona przez organ administracji w oparciu o zasady określone w Zarządzeniu nr [...] Prezydenta Miasta z dnia [...], w szczególności w oparciu o § 3 ust. 3 tegoż zarządzenia, nakazujący pobierać dziesięciokrotność "stawki podstawowej" za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Podkreślone zostało także, iż z przepisów wskazanych jako podstawa prawna przedmiotowego zarządzenia w żaden sposób nie wynika upoważnienie dla prezydenta (wójta) miasta do wydania aktu prawnego, regulującego zasady ustalania opłat za zajęcie nieruchomości będącej własnością Gminy Miejskiej.
Zdaniem skarżącej zaskarżone zarządzenie może być traktowane jako akt wewnętrzny, który obowiązuje jedynie organy administracji samorządowej w zawieraniu umów najmu, dzierżawy i w tym zakresie stanowiący wyznacznik dla ustalania czynszu w tych umowach. Wskazano także na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2000 r. (sygn. l SA 721/00, LEX nr 57173), w którym Sąd ten wyraźnie wskazał, iż "Przepisy ustawy z 1990r. o samorządzie gminnym, a w szczególności art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy, nie dają podstaw do ustalania przez radę gminy stawek czynszu najmu mienia komunalnego w formie aktu normatywnego powszechnie obowiązującego. Uprawnienie takie nie wynika również z przepisów Rozdziału 8 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543)". W ocenie skarżącej kwestionowane Zarządzenie ma charakter jedynie aktu wewnętrznego kierownictwa, a nie aktu prawa miejscowego czyli źródła prawa powszechnie obowiązującego. § 3 ust. 3 Zarządzenia dotyczy kwestii, które powinny być uregulowane w przepisach powszechnie obowiązujących, bo mają znaczący wpływ na kształtowanie obowiązków osób trzecich - spoza wewnętrznej struktury jednostki samorządu terytorialnego, albowiem Prezydent wydając Zarządzenie zobowiązał wszystkie osoby zarządzające w jego imieniu gruntami Gminy Miejskiej do stosowania przepisów Zarządzenia, a kwestionowany § 3 ust. 3 określa zasady ustalania wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości w sposób sprzeczny z regułami zawartymi w kodeksie cywilnym. Taka regulacja zmusiła skarżącą do dochodzenia swoich racji w postępowaniu przed sądem powszechnym. W ocenie skarżącej prezydent miasta nie może poprzez arbitralne rozstrzygnięcia o charakterze normatywnym modyfikować regulacji ustawowych odnoszących się do kwestii ustalania wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, o którym mowa w art. 224 § 2 kc., gdyż żaden przepis prawa nie upoważnia go do tego.