Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Barbara Pasternak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 lipca 2020 r. sprawy ze skargi A. Ś. i K. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 14 października 2019 r. ([...]) w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub pracy zarobkowej postanawia odrzucić skargę K. W.
Uzasadnienie:
Decyzją z dnia 19 czerwca 2019 r. ([...]) Wójt Gminy odmówił A. Ś. przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością opieki nad bratem - K. W.
Decyzją z dnia 14 października 2019 r. ([...]) Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy ww. decyzję.
Na powyższe rozstrzygnięcie organu odwoławczego A. Ś. i K. W. złożyli skargę do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Krakowie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, zważył co następuje:
Zgodnie z treścią art. 50 §1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z., zwanej dalej ppsa uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. Uprawnionym do wniesienia skargi jest również inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi.
Analiza treści art. 50 § 1 ppsa wskazuje, że o statusie strony w postępowaniu sądowym decyduje posiadanie interesu prawnego. Podstawę procesowej legitymacji strony musi stanowić przepis prawa materialnego wskazujący na własne prawo (interes prawny) lub obowiązek podmiotu, które podlegają skonkretyzowaniu w postępowaniu administracyjnym. Tak więc istotą interesu prawnego jest jego związek z konkretną normą prawa materialnego - taką normą, którą można wskazać jako jego podstawę i z której podmiot legitymujący się tym interesem może wywodzić swoje racje. Stwierdzenie istnienia interesu prawnego sprowadza się, zatem do ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu. Interes prawny podmiotu wnoszącego skargę do sądu przejawia się w tym, iż podmiot ten działa bezpośrednio, we własnym imieniu i ma roszczenie o przyznanie uprawnienia lub zwolnienie z nałożonego obowiązku. Kryterium "interesu prawnego" ma zatem charakter materialnoprawny i wymaga stwierdzenia związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków skarżącego, a kontestowanym w skardze aktem lub czynnością organu administracji (por. postanowienie WSA w Krakowie z dnia 14 lutego 2020 r., sygn.. kat II SA/Kr 89/20).
Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że w wyniku przedmiotowego rozstrzygnięcia nie doszło do naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia K. W., polegającego na istnieniu związku między skarżonym rozstrzygnięciem organu administracji, a własną indywidualną sytuacja prawną skarżącego, wynikającą z przepisów prawa. Fakt ubiegania się o świadczenie pielęgnacyjny przez A. Ś. w związku z koniecznością opieki nad niepełnosprawnym bratem, na podstawie konkretnego przepisu ustawy nie może bowiem skutkować zaistnieniem po stronie K. W. interesu prawnego we wniesieniu skargi decyzję z dnia 14 października 2019 r. W konsekwencji interes prawny w zaskarżeniu przedmiotowej decyzji przysługuje jedynie A. Ś. i to ona może być stroną postępowania sądowego.