Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym : Przewodniczący : Sędzia WSA Halina Jakubiec po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu Z. D. od postanowienia Referendarza Sądowego z 18.09.2009r. sygn. akt III SA/Kr 254/09 w sprawie ze skargi Z. D. na decyzję Wojewody z dnia 9 stycznia 2009r. Nr [...] w przedmiocie anulowania czynności materialnotechnicznej polegającej na zameldowaniu na pobyt stały p o s t a n a w i a oddalić sprzeciw Z. D.
Referendarz Sądowy postanowieniem z dnia 18.09.2009r. sygn. akt III SA/Kr 254/09 przyznał uczestniczce Z. D. prawo pomocy w zakresie częściowym i ustanowił na jej rzecz adwokata.
Z. D., występujący w sprawie jako skarżący, wniósł na powyższe postanowienie sprzeciw podnosząc, że okoliczności, na podstawie których przyznano uczestniczce prawo pomocy nie są zgodne z prawdą. Podał, że Z. D. oprócz tego, że pobiera świadczenie z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zarabia dodatkowo ok. 1000 zł miesięcznie wykonując pracę polegającą na opiekowaniu się sąsiadką. Otrzymuje ponadto pomoc pieniężną od córki w wysokości 200 zł miesięcznie, co w sumie oznacza, że jej sytuacja majątkowa w rzeczywistości przedstawia się w lepszym świetle niż w tym, który wynika z jej oświadczenia majątkowego złożonego Sądowi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Sprzeciw Z. D. podlega oddaleniu.
Z art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - p.p.s.a (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) wynika, że uprawnionym do wniesienia skargi jest tylko ten, kto ma w tym interes prawny. Przepis ten ma zastosowanie również do sprzeciwu wnoszonego od postanowienia w sprawie prawa pomocy. Zgodnie z ustaloną linia orzecznictwa (np. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 listopada 2007 r., sygn. akt I OZ 751/07; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 marca 2008 r., sygn. akt I OZ 140/08; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 marca 2008 r., sygn. akt I OZ 142/08) w sprawach dotyczących przyznania prawa pomocy stroną jest jedynie osoba ubiegająca się o przyznanie tego prawa, a tym samym interes prawny wyrażający się w możliwości wniesienia sprzeciwu jako środka zaskarżenia od postanowienia wydanego w przedmiocie prawa pomocy posiada jedynie ten podmiot, który ubiega się o przyznanie jej konkretnego uprawnienia z zakresu prawa pomocy. Przyznanie prawa pomocy pozwala stronie na poniesienie mniejszych lub nie poniesienie żadnych obciążeń fiskalnych związanych z wniesionym środkiem zaskarżenia bądź przyznania profesjonalnego pełnomocnika z urzędu. Tym samym orzekanie w zakresie prawa pomocy nie ma żadnego wpływu ani na treść rozstrzygnięcia sprawy "głównej", ani na prawa bądź obowiązki pozostałych stron i uczestników na prawach stron.
Z. D. w tym zakresie sprawy nie legitymuje się interesem prawnym w zaskarżeniu w trybie sprzeciwu postanowienia Referendarza Sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.
Sąd nie odrzuca sprzeciwu z tej uwagi, że art. 259 § 2 p.p.s.a. reguluje przesłanki odrzucenia sprzeciwu i są nimi: wniesienie sprzeciwu po terminie, nie uzupełnienie braków formalnych sprzeciwu oraz wniesienie sprzeciwu przez adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego niezawierającego uzasadnienia. W tej zaś sprawie warunkiem nierozpoznania sprzeciwu Z. D. był brak interesu prawnego po stronie wnoszącego ten sprzeciw. Brak interesu prawnego nie został również zakwalifikowany jako przesłanka odrzucenia skargi (art. 58 § 1 pkt 1-6 P.p.s.a.).
Tym samym po ustaleniu, że podmiot wnoszący sprzeciw nie posiada interesu prawnego, sprzeciw należało oddalić.
Na marginesie sprawy należy zauważyć, że okoliczności podniesione przez Z. D. mogłyby być ewentualnie sygnalizacją dla Sądu orzekania w przedmiocie cofnięcia prawa pomocy przyznanego Z. D. na podstawie 263 p.p.s.a.