Starszy Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. W. - B. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi M. W. - B. na decyzję Wojewody z dnia 3 października 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej postanawia: umorzyć postępowanie o przyznanie prawa pomocy.
W dniu 27 lutego 2017 r. wpłynęło do tut. sądu pismo skarżącej datowane na dzień 23 lutego 2017 r. ze sformułowanym "wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata z urzędu". Wnioskowi nie nadawano biegu. Postanowieniem zaś z dnia 2 czerwca 2017 r. sygn. akt I OZ 949/17 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie skarżącej na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 28 marca 2017 r. sygn. j.w. odrzucające skargę strony. W uzasadnieniu swego postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z nawiązał również do złożonego przez stronę wniosku z 23 lutego 2017 r. wyjaśniając, dlaczego nie mógł on odnieść zamierzonego skutku procesowego (vide: uzasadnienie str. 3 k. 82).
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Zgodnie z art. 249a ppsa postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się jeżeli strona cofnie wniosek lub rozpoznanie takiego wniosku stało się zbędne.
W realiach niniejszej sprawy mamy do czynienia z taką sytuacją. W myśl art. 243 §1 zd. 1 ppsa prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Postępowanie w niniejszej sprawie nie toczy się. Zostało prawomocnie zakończone. Nie można również tracić z pola widzenia argumentacji przedstawionej przez Naczelny Sąd Administracyjny.
Okoliczność, że wniosek strony nie czyni zadość wymaganiom z art. 252 §2 ppsa ma znaczenie drugorzędne. W sytuacji bowiem gdy rozpoznanie wniosku o prawo pomocy jest zbędne, działaniem niecelowym byłoby wzywanie strony o wypełnienie formularza.
Mając to wszystko na uwadze postanowiono jak w sentencji na zasadzie art. 249a ppsa w związku z art. 258 §1 i §2 pkt. 7 ppsa.