Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Agnieszka Góra po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2014r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Z. K. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie skargi na decyzję Wojewody z dnia 18 października 2013r. nr. [...] w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych p o s t a n a w i a I. umorzyć postępowanie w sprawie zwolnienia od kosztów sądowych, II. ustanowić dla skarżącej adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka.
W dniu 13 czerwca 2014r. skarżąca złożyła wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie skargi na decyzję Wojewody w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych.
Strona skarżąca domaga się zwolnienia z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych oraz ustanowienia adwokata z uwagi na bardzo niskie dochody, a co za tym idzie - brak wystarczających środków, koniecznych do uiszczenia kosztów i ustanowienia adwokata. Wskazuje na fakt, iż od 2012 roku jest osobą bezrobotną, po przebytych dwóch operacjach, pozostającą w stałym leczeniu w szeregu poradni specjalistycznych.
Odnosząc się do wniosku skarżącej o zwolnienie od kosztów sądowych orzekający umorzył postępowanie w tej kwestii. Z przepisu bowiem art. 239 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ) wynika, iż nie mają obowiązku uiszczania kosztów sądowych, między innymi strony skarżące w sprawach z zakresu pomocy i opieki społecznej, dotyczących chorób zawodowych, świadczeń leczniczych oraz świadczeń rehabilitacyjnych, dotyczących statusu bezrobotnego, zasiłków oraz innych należności i uprawnień przysługujących osobie bezrobotnej. Ponieważ przedmiotowa sprawa należy do zakresu spraw zwolnionych z mocy ustawy z obowiązku uiszczania kosztów sadowych, stąd orzekający na podstawie art. 239 pkt 1 w zw. z art. 161 cyt. ustawy - umorzył postępowanie w sprawie w tym zakresie.
Natomiast odnosząc się do wniosku strony o ustanowienie adwokata z urzędu uznano, iż wniosek ten zasługuje na uwzględnienie.
Z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy wynika, iż skarżąca prowadzi gospodarstwo domowe z mężem. Utrzymuje się z wynagrodzenia za pracę małżonka w kwocie 1478,03 zł netto (brutto 3 182 zł ). Sama skarżąca jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku.
Z akt sprawy wynika, iż skarżąca posiada 51 m mieszkanie oraz 10 arową działkę - otrzymaną na zasadzie darowizny od ojca. Nie wykazuje także we wniosku o przyznanie prawa pomocy faktu posiadania wartościowych ruchomości czy też oszczędności.
Instytucja przyznania prawa pomocy stanowi w istocie pomoc państwa dla osób, które z uwagi na ich trudną sytuację materialną nie mogą uiścić bez wywołania uszczerbku w koniecznych kosztach utrzymania siebie i rodziny. Ubiegający się o taką pomoc winien więc w każdym wypadku poczynić oszczędności we własnych wydatkach, do granic zabezpieczenia koniecznych kosztów utrzymania siebie i rodziny. Dopiero gdyby poczynione w ten sposób oszczędności okazały się niewystarczające - może zwrócić się o pomoc państwa.
Zgodnie z art. 246 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - prawo pomocy w zakresie całkowitym może być przyznane, gdy osoba wykaże, iż nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, natomiast w zakresie częściowym - gdy wykaże, iż nie w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku w koniecznym utrzymaniu siebie i rodziny.
Użyte w art. 246 sformułowanie "gdy osoba wykaże" oznacza, iż to na wnoszącym o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uzasadniającej przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym lub częściowym. Powołany przepis nie pozostawia wątpliwości co do tego, iż inicjatywa dowodowa zmierzająca do wykazania, iż zachodzą przesłanki pozytywne dla uwzględnienia wniosku spoczywa na wnioskodawcy.