Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Kandut po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. L. na decyzję Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie opłaty podwyższonej za wydobycie bez wymaganej koncesji w kwestii wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Pismem z dnia 20 października 2017 r. skarżący, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na decyzję Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego z dnia [...] r., nr [...].
W treści skargi skarżący zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody i spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Wskazał, że nie dysponuje środkami pieniężnymi pozwalającymi na opłacenie kary w wysokości 71.478 zł. Natomiast konsekwencje przeprowadzenia egzekucji tej sumy mogą być trudne do odwrócenia i nawet późniejszy zwrot tej kwoty może nie przywrócić stanu sprzed egzekucji. Z uwagi zatem na sytuację materialną i rodzinną oraz konieczność utrzymania prowadzonego gospodarstwa domowego, w ocenie skarżącego, zasadnym jest wstrzymanie wykonania decyzji. Skarżący zwrócił przy tym uwagę, że nie powinien ponosić negatywnych konsekwencji w sytuacji, gdy organy administracji przeprowadziły postępowanie w sposób nieprawidłowy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej - "p.p.s.a.", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże, zgodnie art. 61 § 3 p.p.s.a., sąd na wniosek strony może wydać postanowienie o wstrzymaniu w całości lub w części aktu lub czynności, będących przedmiotem zaskarżenia, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, jest zatem formą tymczasowej ochrony sądowej, będącej wyjątkiem od ogólnej zasady wykonalności ostatecznych decyzji administracyjnych.
Wskazany w art. 61 § 3 p.p.s.a. katalog przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego orzeczenia jest zamknięty, zaś obowiązek ich uprawdopodobnienia spoczywa na wnioskodawcy, w którego interesie leży możliwie najbardziej wyczerpujące wskazanie okoliczności uzasadniających złożony wniosek. Sąd ocenia jedynie, czy w istocie wskazana przez stronę szkoda ma znaczny rozmiar lub istnieje niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W tym celu skarżący winien tak określić ewentualną szkodę lub w taki sposób wskazać skutki, które nastąpiłyby w związku z wykonaniem aktu, by Sąd mógł stwierdzić w oparciu o konkretne dane, że wielkość szkody jest znaczna, a skutki trudne do odwrócenia. Niewystarczające jest natomiast samo stwierdzenie strony, jak i wyliczenie spodziewanych negatywnych skutków (por. postanowienie NSA z dnia 21 października 2016 r., sygn. akt I GZ 552/16, CBOiSA).
Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy stwierdzić należy, że okoliczności powołane we wniosku nie uprawdopodabniają w sposób dostateczny, że wykonanie decyzji wyrządzi skarżącemu znaczną szkodę lub spowoduje nieodwracalne skutki.