Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Wach, po rozpoznaniu w dniu 4 października 2004 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. S. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie : choroby zawodowej p o s t a n a w i a odrzucić skargę
Pismem z dnia [...] skarżący J. S. wniósł skargę na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] nr [...] uchylającą decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w T. z dnia [...] nr [...] i stwierdzającą u niego chorobę zawodową narządu słuchu wym. w poz. 15 wykazu chorób zawodowych stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 65, poz. 294).
Ponieważ skarga ta nie odpowiadała wymogom formalnym przewidzianym w art. 57 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach pismem z dnia [...] wezwał stronę skarżącą do jej uzupełnienia poprzez określenie jakie przepisy prawa lub jaki interes prawny zaskarżona decyzja narusza.
Do wykonania powyższego zakreślono stronie siedmiodniowy termin liczony od dnia następnego od doręczenia, informując zarazem, że niezastosowanie się do wezwania w terminie wskazanym spowoduje odrzucenie wniesionej skargi.
Wezwanie to doręczono w dniu [...] co wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru znajdującego się w aktach przedmiotowej sprawy.
Pismem z dnia [...] skarżący poinformował tut. Sąd, że źle zrozumiał treść ostatecznej decyzji Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] nr [...], myślał bowiem, że ta jest dla niego krzywdząca i dlatego wniósł skargę. Teraz natomiast, kiedy zorientował się w sytuacji nie wie, co ma czynić dalej w przedmiotowej sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 57 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego.
Powyższe stanowi istotny element skargi pozwalający na jednoznaczne sprecyzowanie zakresu żądania oraz rodzaju ochrony, której skarżący domaga się od sądu. Określając naruszenie prawa lub interesu prawnego należy bowiem przytoczyć tzw. podstawy zaskarżenia, czyli przyczyny uzasadniające wniesienie skargi do sądu administracyjnego. Chodzi o ogólne wskazanie jakie przepisy prawa materialnego, czy procesowego lub jaki interes prawny został naruszony w zaskarżonym akcie lub czynności oraz na czym - zdaniem skarżącego - naruszenie to polegało.
Podkreślić w tym miejscu należy, że konstrukcja podstaw zaskarżenia zawarta w alternatywnym obowiązku wskazania naruszenia prawa lub interesu prawnego wiąże się z jednej strony z konstrukcją przesłanek legitymacji procesowej opartej na istnieniu interesu prawnego w zaskarżeniu (por. art. 50 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), a z drugiej - na postanowieniach zawartych w art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) stanowiących podstawową normę wyznaczającą zakres, charakter i treść uprawnień kontrolnych sądu administracyjnego jak i w art. 145-150 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi określających możliwości uwzględnienia skargi przez sąd administracyjny. Wszystkie te przepisy nawiązują bowiem do zgodności lub niezgodności zaskarżonego aktu lub czynności z obiektywnym porządkiem prawnym.
Ponieważ w rozpoznawanej sprawie skarżący będąc prawidłowo wezwany do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi nie zastosował się do powyższego - nie wskazał bowiem stosownie do treści art. 57 § 1 pkt 3 ustawy - podstaw zaskarżenia, jego skargę należało odrzucić. Zgodnie bowiem z art. 58 § 1 pkt 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd odrzuca skargę, gdy nie uzupełniono w wyznaczonym terminie jej braków formalnych.
W tym stanie sprawy, działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 w zw. z art. 58
§ 3 powołanej wyżej ustawy, należało orzec jak w sentencji postanowienia.
SW