Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Brandys - Kmiecik po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J.B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług w zakresie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Pismem z dnia [...] J.B. wniósł skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług. Skarga została podpisana przez pełnomocnika - doradcę podatkowego A.P. Wykonując wezwanie Sądu do uzupełnienia braków formalnych skargi poprzez nadesłanie pełnomocnictwa strona skarżąca dodatkowo złożyła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wskazano na trudną sytuację wynikającą z kryzysu finansowego, brak źródeł dochodu skarżącego, zajęcia komornicze i w konsekwencji obowiązku uiszczenia zaległego podatku konieczność zredukowania wydatków ponoszonych na bieżące potrzeby oraz zwrócenie się po pomoc publiczną do ośrodka pomocy. Zaznaczono sprzeczność zaskarżonej decyzji z orzeczeniem Sądu Rejonowego w Ż. i Sądu Okręgowego w K. w sprawie należności wynikających z zakwestionowanych faktur. Powyższe - w ocenie pełnomocnika strony - może spowodować trudne do usunięcia skutki w sytuacji wykonania zaskarżonej decyzji przez prawomocnym jej osądzeniem.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej p.p.s.a.) stanowi, iż po przekazaniu skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części (zaskarżonych) aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna włącza ich wykonania.
Zauważyć zatem należy, że adresatem tej normy prawnej jest sąd, który rozważa kwestię wstrzymania lub odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji po złożeniu wniosku przez stronę. Rozstrzygając więc w oparciu o art. 61 § 3 p.p.s.a. sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych. Ustawa wymienia w tym przepisie dwie przesłanki: niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oraz niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Zgodnie z poglądami doktryny i orzecznictwa przy rozpoznawaniu przesłanki niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody należy przyjąć, że chodzi o taką szkodę (majątkową, a także niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowania, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Jednakże warunkiem wydania przez sąd postanowienia o wstrzymaniu aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Nie wystarczy więc samo powtórzenie treści przepisu. Uzasadnienie wniosku winno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymywanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione (Komentarz do art. 61 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.02.153.1270), [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze, 2005.)