Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Wiesner po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym dnia 26 maja 2014 r. sprawy ze skargi R. Ż. na decyzję Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie: poszukiwania, rozpoznawania i wydobywania kopalin (nakazu wstrzymania wydobycia kopaliny) postanawia: odrzucić zażalenie.
Pismem z dnia [...] r. (nadane w urzędzie pocztowym [...] r.) strona skarżąca złożyła zażalenie na wezwanie jej do uiszczenia opłaty kancelaryjnej w kwocie 100 zł za sporządzenie uzasadnienia i odpisu orzeczenia.
Zaskarżone wezwanie zostało doręczone stronie skarżącej, zgodnie z art. 150 § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. - zwana dalej O.p.), w dniu 24 marca 2014 r. Pierwsze awizo nastąpiło 10 marca 2014 r., a wydanie i doręczenie przesyłki adresatowi nastąpiło 25 marca 2014 r., tj. po terminie przewidzianym w art. 150 § 2 O. p.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosowanie do treści art. 227 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej zwana p.p.s.a.) na zarządzenie przewodniczącego wydziału w przedmiocie kosztów sadowych przysługuje zażalenie, które wnosi się do Naczelnego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w terminie 7 dni od doręczenia wezwania.
Zgodnie z treścią art. 178 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. wojewódzki sąd administracyjny odrzuci na posiedzeniu niejawnym zażalenie wniesione po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalne, jak również zażalenie, którego braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie.
Stosownie do postanowień art. 73 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 - dalej zwana p.p.s.a.) w razie, gdy nie jest możliwe ani doręczenie właściwe, ani zastępcze, pismo składa się na okres czternastu dni w placówce pocztowej lub w urzędzie gminy, a zawiadomienie o tym wraz z informacją o możliwości odbioru pisma w terminie siedmiu dni od dnia pozostawienia zawiadomienia umieszcza się w skrzynce na korespondencję, a gdy to nie jest możliwe, na drzwiach mieszkania adresata lub w miejscu wskazanym jako adres do doręczeń, na drzwiach biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe.
W przypadku niepodjęcia pisma w terminie, o którym mowa, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru pisma w terminie nie dłuższy niż czternaście dni od dnia pierwszego zawiadomienia o złożeniu pisma w placówce pocztowej albo w urzędzie gminy.
Doręczenie uważa się zatem za dokonane z upływem ostatniego dnia terminu czternastodniowego.
Z uwagi na to, że nie zastano adresata w niniejszej sprawie zastosowano doręczenie w trybie przewidzianym w art. 73 p.p.s.a., a wezwanie do uiszczenia opłaty kancelaryjnej powtórnie awizowano.
Domniemanie doręczenia przesyłki adresatowi, o którym mowa w art. 73 § 4 p.p.s.a. polega na założeniu, że adresat przesyłki zapoznał się z jej treścią ostatniego dnia tego terminu, a zatem z tą datą wiążą się również odpowiednie skutki procesowe.
Wezwanie to uważa się za skutecznie doręczone w dniu 24 marca 2014 r., a zatem termin do złożenia zażalenia na wezwanie do uiszczenia opłaty kancelaryjnej upłynął w dniu 31 marca 2014 r., natomiast skarżący złożył zażalenie dnia 1 kwietnia 2014 r. (data nadania w urzędzie pocztowym).
Skoro skutek doręczenia nastąpił po upływie 14-dniowego terminu od daty pierwszego awiza, to nie może nastąpić powtórnie w terminie późniejszym w związku z błędami poczty, której obowiązkiem było odesłanie przesyłki nadawcy we właściwym terminie.
Co istotne, faktyczne odebranie pisma (w urzędzie pocztowym) już po upływie terminu wskazanego w art. 73 § 1 p.p.s.a. nie ma zatem wpływu na skutek określony w art. 73 § 4 p.p.s.a. (postanowienia NSA z dnia 16 listopada 2004 r., GZ 104/04; z dnia 28 stycznia 2013 r., II FZ 1055/12 z dnia 14 lutego 2013 r., II FZ 36/13, z dnia 5 marca 2013 r. II FZ 40/13).
Uchybienie przez stronę skarżącą terminowi, do jakiego doszło w niniejsze sprawie, pociągnąć musi zatem negatywne konsekwencje dla strony. Konsekwencje te znieść może jedynie ewentualne przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej, orzeczone na wniosek, który strona jest uprawniona złożyć w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 178 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. Sąd orzekł jak w sentencji.