Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Krzysztof Przasnyski po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Z. L. i J. L. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia 27 lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia strefy płatnego parkowania na terenie miasta [...] oraz wysokości stawek opłat za parkowanie i opłaty dodatkowej oraz sposobu ich pobierania oraz wprowadzenia opłaty abonamentowej postanawia przyznać wnioskodawcom prawo pomocy przez zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego.
Skarżący Z. i J. L. zwrócili się o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego.
W myśl art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym osobie fizycznej następuje, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Zgodnie z przepisem art. 245 § 2 P.p.s.a., prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
Stosownie do przepisu art. 246 § 3 P.p.s.a., adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego można ustanowić dla strony, która nie zatrudnia lub nie pozostaje w innym stosunku prawnym z adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym. Nie dotyczy to adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego ustanowionego na podstawie przepisów o prawie pomocy.
W świetle powołanych uregulowań przyznaje się prawo pomocy w zakresie całkowitym, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, oraz gdy nie pozostaje w stosunku prawnym z adwokatem, radcą prawnym lub doradcą podatkowym, z wyjątkiem ustanowionego na podstawie przepisów o prawie pomocy. Zatem to na wnoszącym o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z prawa pomocy, zaś rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.
Na podstawie złożonych przez skarżących oświadczeń o stanie rodzinnym, majątku i dochodach oraz dokumentów dołączonych do akt sprawy ustalono, że Z. L. jest osobą niepełnosprawną, trwale i całkowicie niezdolną do pracy oraz samodzielnej egzystencji, przy czym niezdolność ta została spowodowana stanem narządu ruchu w związku z wypadkiem przy pracy. Jej małżonek J. L. został uznany przez lekarza orzecznika ZUS za częściowo i trwale niezdolnego do pracy. Niezdolność ta została spowodowana stanem narządu ruchu w związku z wypadkiem przy pracy. Ponadto rozpoznano u skarżącego chorobę zawodową. Małżonkowie prowadzą wspólne gospodarstwo domowe, mieszkają w pomieszczeniu o powierzchni 19 m2, nie posiadają zasobów pieniężnych ani przedmiotów o wartości powyżej 3 000 euro. Źródłem dochodu skarżącego są świadczenia emerytalno - rentowe w wysokości 5 048 zł brutto miesięcznie, z których prowadzona jest egzekucja. Ponadto ponosi on koszty alimentacyjne na utrzymanie małżonki w kwocie 1 600 zł. Dochód wnioskodawcy po dokonaniu potrąceń wynosi 1 200 zł miesięcznie. Oprócz alimentów, jego małżonka otrzymuje rentę oraz dodatek pielęgnacyjny w kwocie 874 zł brutto.
Wnioskodawcy oświadczyli, że ponoszą wydatki na leki, rehabilitację oraz zaspokojenie niezbędnych potrzeb wynikających z niepełnosprawności, których miesięczna wysokość kształtuje się w granicach 800 - 1 000 zł. Ponadto opiekują się częściowo ubezwłasnowolnioną siostrą skarżącej. Ze względu na stan zadłużenia przekraczający 300 000 zł, skarżący wystąpili z wnioskiem o ogłoszenie upadłości konsumenckiej.
Wprawdzie łączny dochód brutto skarżących nie należy do niskich, jednakże w ocenie referendarza, faktyczne środki pozostające do ich dyspozycji przy uwzględnieniu konieczności ponoszenia podstawowych kosztów utrzymania, niezbędnych wydatków na leczenie, rehabilitację oraz zakup leków, uniemożliwiają wnioskodawcom zapłatę jakichkolwiek kosztów postępowania, jakie mogą powstać w niniejszej sprawie.
W konsekwencji na podstawie przepisu art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.