Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Sędzia WSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2004r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. Z. na uchwałę Rady Powiatu [...] z dnia 26 września 2003 r. Nr [...] w przedmiocie skargi na działalność Zarządu Powiatu [...] postanawia odrzucić skargę
Skarżący wniósł skargę na uchwałę Rady Powiatu [...] z dnia 26 września 2003 r., którą na podstawie § 15 ust. 2 statutu Powiatu [...] oraz art. 229 pkt 4 k.p.a. uznano skargę skarżącego na nienależyte wykonywanie zadań przez Zarząd Powiatu [...] oraz naruszenie praworządności przez ten organ za bezzasadną.
Ze skargi oraz dołączonych o niej dokumentów wynika, że pismem z dnia 12 czerwca 2003 r. skarżący wniósł, powołując się na art. 227 k.p.a., skargę na nienależyte wykonywanie zadań przez Zarząd Powiatu [...] oraz naruszenie praworządności przez ten organ. Skarżący zarzucił w szczególności, iż Starosta oraz Wicestarosta [...] odmówili mu udostępnienia akt sprawy dotyczącej udzielenia W. R. i K. W. pozwolenia na budowę garaży, gdyż uznali, iż nie jest on stroną niniejszego postępowania.
Jak wynika z powyższego skarżący uruchomił tryb postępowania skargowego unormowany w Dziale VIII Kodeksu postępowania administracyjnego i skarga została w tym trybie rozpoznana przez organ właściwy do rozpatrywania skarg.
Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 ze zm.) każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ powiatu w sprawie z zakresu administracji publicznej, może, po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia, zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.
Wobec tego wyjaśnienia wymaga kwestia, czy uchwały podejmowane przez radę powiatu w celu rozpoznania i załatwienia skargi wniesione w trybie postępowania skargowego są uchwałami z zakresu administracji publicznej w rozumieniu wskazanego przepisu.
Postępowanie skargowe, o którym mowa, stanowi realizację zagwarantowanego w art. 63 Konstytucji prawa składania petycji, wniosków i skarg do organów państwowych, organów jednostek samorządu terytorialnego, organów samorządowych jednostek organizacyjnych oraz organizacji i instytucji społecznych (art. 221 §1 k.p.a.). Skarga może być wniesiona w interesie publicznym, własnym lub innej osoby (art. 221 § 3 k.p.a.). Postępowanie w sprawie skarg nie jest postępowaniem konkurencyjnym w stosunku do postępowania w sprawach indywidualnych. Stosownie do art. 233 k.p.a. skarga w sprawie indywidualnej, która nie była i nie jest przedmiotem postępowania administracyjnego, powoduje wszczęcie postępowania, jeżeli została złożona przez stronę. Skargi złożone w sprawie, w której toczy się postępowanie, podlegają rozpatrzeniu w toku postępowania zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego lub stanowią materiał, który organ prowadzący postępowanie powinien rozpatrzyć z urzędu (art. 234 k.p.a.). Z kolei skargi w sprawie, w której w toku postępowania administracyjnego została wydana decyzja ostateczna, uważa się zależnie od ich treści za żądanie wznowienia postępowania lub za żądanie stwierdzenia nieważności decyzji albo jej uchylenia lub zmiany z urzędu (art. 235 k.p.a). O sposobie załatwienia skargi organ właściwy do jej rozpatrzenia zawiadamia skarżącego na piśmie, podając m.in. sposób w jaki została załatwiona, przy czym zawiadomienie o odmownym załatwieniu powinno zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne (art. 237 § 3 k.p.a., art. 239 k.p.a.). Postępowanie skargowe jest postępowaniem jednoinstancyjnym. Od sposobu załatwienia skargi nie służy żaden środek zaskarżenia. Sposób załatwienia skargi może stanowić podstawę złożenia następnej skargi, która wszczyna kolejne postępowanie skargowe. Ponadto poza ramami postępowania skargowego istnieje nadzór i kontrola rozpatrywania skarg (art. 257-259 k.p.a.).