Artykuł 204 par. 1 Kpa dotyczy odrzucenia skargi, a nie wszelkich pism i wniosków kierowanych do sądu administracyjnego. Nie można zatem na podstawie tego przepisu odrzucić pisma, które skargą nie jest.
Naczelny Sąd Administracyjny postanowił na zasadzie art. 200 par. 1 Kpc w związku z art. 211 Kpa przekazać wniosek strony do rozpoznania Komendantowi Głównemu Policji.
Postanowieniem z dnia 13 kwietnia 1992 r. Komendant Główny Policji "oddalił odwołanie" Tadeusza G. od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w S., cofającej pozwolenie na posiadanie broni myśliwskiej.
W uzasadnieniu postanowienia wyjaśniono, że odwołanie zostało wniesione po upływie terminu określonego w art. 129 par. 2 Kpa. Odwołujący się odebrał decyzję osobiście w dniu 13 stycznia 1992 r., a odwołanie sporządził dnia 30 stycznia 1992 r., a więc po siedemnastu dniach. W piśmie z dnia 18 maja 1992 r., nazwanym odwołaniem, Tadeusz G. podniósł, że odwołanie od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji złożył po upływie terminu, gdyż korzystał ze zwolnienia lekarskiego. Postanowienie otrzymał już po terminie określonym w kodeksie postępowania administracyjnego dla odwołań. Decyzja cofająca pozwolenie na broń jest krzywdząca, skoro pozwolenie na broń mają pracownicy Państwowego Gospodarstwa Rybackiego, a on również używa broni posiadanej od 5 lat do ochrony stawów rybnych. W związku z tym Tadeusz G. wniósł o "pozytywne rozpatrzenie skargi".
Komendant Główny Policji wniósł o odrzucenie skargi, uważając, że pouczenie skarżącego o możliwości zaskarżenia postanowienia do sądu administracyjnego było błędne.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skoro Tadeusz G. nie kwestionował, że uchybił terminowi, lecz jedynie próbował wykazać, iż uchybienie terminu nastąpiło bez jego winy - z powodu choroby, to pismo, aczkolwiek nazwane odwołaniem, w rzeczywistości stanowiło wniosek o przywrócenie terminu. Błędny tytuł pisma był wywołany brakiem pouczenia o trybie określonym w art. 58 - 60 Kpa. Użycie w końcowej części pisma słowa "skarga" również nie może być decydujące, gdyż autor stosuje je zamiennie z wyrazem "odwołanie", a w treści kwestionuje także zasadność cofnięcia mu pozwolenia na broń. Tymczasem przed przywróceniem terminu merytoryczne badanie sprawy nie jest możliwe. Wobec nieznajomości prawa przez autora pisma powinna decydować jego intencja wynikająca z treści pisma, a nie poszczególne określenia, których znaczenia autor nie rozumie. Nie ulega wątpliwości, że intencją Tadeusza G. było wykazanie, iż uchybił terminowi bez swojej winy, a ustalenia zawarte w postanowieniu Komendanta Głównego Policji z dnia 13 kwietnia 1992 r. nie zostały w ogóle zanegowane. W tej sytuacji wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania powinien rozpoznać Komendant Główny Policji w trybie art. 59 par. 2 Kpa. Skoro wniosek ten został skierowany do organu niewłaściwego, to znaczy do Sądu, Naczelny Sąd Administracyjny przekazał go Komendantowi Głównemu Policji na podstawie art. 200 par. 1 Kpc.
O możliwości zastosowania art. 200 par. 1 Kpc w związku z art. 211 Kpa wypowiedział się już Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 10 grudnia 1991 r. III SA 997/91.
Krytycznej glosy Barbary Adamiak do wspomnianego orzeczenia nie można podzielić, gdyż autorka przeoczyła, iż art. 204 par. 1 Kpa dotyczy odrzucenia skargi, a nie wszelkich pism i wniosków kierowanych do sądu administracyjnego. Nie można zatem na podstawie tego przepisu odrzucić pisma, które skargą nie jest. Z tych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.
Sąd zauważa, że w razie stosowania art. 134 Kpa można "stwierdzić uchybienie terminu do wniesienia odwołania", a nie "oddalić" odwołanie, jak to uczynił Komendant Główny Policji. Na postanowienie w tej materii przysługuje skarga /art. 196 par. 3 pkt 1 Kpa/, wbrew odmiennemu poglądowi wyrażonemu w "odpowiedzi na skargę". Powyższą uwagę Naczelny Sąd Administracyjny zamieścił jedynie na marginesie sprawy, gdyż - jak wspomniano wyżej - pismo z dnia 18 maja 1992 r. nie jest skargą na postanowienie, lecz wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w S. z dnia 27 grudnia 1991 r. Obecnie rzeczą Komendanta Głównego Policji będzie rozpoznanie tego wniosku.