1. Trzydziestodniowy termin z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ w przypadku skargi z art. 93 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ rozpoczyna bieg po upływie ostatniego dnia terminu do stwierdzenia nieważności uchwały przez organ nadzoru.
2. Uchwała składu 7 sędziów NSA z dnia 8 listopada 1999 r. /OPS 5/99/, zgodnie z którą warunkiem dopuszczalności skargi z art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym było uprzednie wezwanie z art. 34 ust. 3 ustawy o NSA, co z kolei uzasadniało liczenie 30-dniowego terminu do wniesienia skargi w sposób wskazany w zdaniu drugim wymienionego przepisu, straciła aktualność z dniem 30 maja 2001 r., w związku z wejściem w życie art. 102a ustawy o samorządzie gminnym.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Regionalnej Izby Obrachunkowej w W. na uchwałę Rady Gminy N. z dnia 28 grudnia 2000 r. (...) w przedmiocie opłaty administracyjnej - postanawia odrzucić skargę.
Rada Gminy N. w par. 1 pkt 3 uchwały (...) z dnia 28 grudnia 2000 r. wprowadziła opłatę administracyjną za rozpatrzenie protestu lub zarzutu wniesionego do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wyłożonego do publicznego wglądu i ustaliła wysokość tej opłaty na 50 zł od jednego wnioskodawcy. Jako podstawę prawną uchwały powołała między innymi art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ oraz art. 18 i art. 19 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./.
Wymieniona wyżej uchwała wpłynęła do Regionalnej Izby Obrachunkowej w W. dnia 2 stycznia 2001 r.
Ponad rok później, dnia 27 lutego 2002 r., Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej podjęło uchwałę wzywającą Radę Gminy N. do usunięcia naruszenia prawa, przez uchylenie przepisu wprowadzającego wspomnianą opłatę administracyjną. W uzasadnieniu podkreśliło, że art. 18 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych pozwalał radzie gminy na wprowadzenie opłaty administracyjnej jedynie za czynności urzędowe. W przekonaniu Kolegium, należy przez to rozumieć czynności organów gminy, wynikające z ich zadań, których celem jest urzędowe potwierdzenie określonego stanu faktycznego lub prawnego, żądane przez osobę zainteresowaną, a także wydanie wymaganego zaświadczenia lub pozwolenia. Do czynności takich nie można - zdaniem Kolegium - zaliczyć rozpatrywania protestów i zarzutów, należącego do procedury planistycznej. Uchwałę doręczono Przewodniczącemu Rady Gminy N. dnia 22 marca 2002 r.
Wobec nieuchylenia przez Radę Gminy N. uchwały nakładającej opłatę administracyjną, Regionalna Izba Obrachunkowa w dniu 20 maja 2002 r. wniosła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, domagając się stwierdzenia nieważności kwestionowanej uchwały. Skarga została wniesiona na podstawie art. 93 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. W uzasadnieniu skargi Regionalna Izba Obrachunkowa powołała się między innymi na wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 2002 r. /IV SA 2638/01/, w którym Sąd stwierdził, że opłaty administracyjne, wprowadzane na podstawie art. 18 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, nie mogą obejmować czynności, stanowiących element procedury stanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jako aktu prawa miejscowego. Zdaniem Regionalnej Izby Obrachunkowej, ze wspomnianego wyroku wynika także, że uchwała rady może być zaskarżona przez organ nadzoru do NSA po upływie roku od jej podjęcia, jako akt prawa miejscowego, o którym mowa w art. 94 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.
W odpowiedzi na skargę Rada Gminy N. wniosła o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: