Wniosek w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpoznania wniosku o zmianę zezwolenia na emisję gazów cieplarnianych
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tamara Dziełakowska Sędziowie Sędzia NSA Rafał Stasikowski Sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 6 października 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Marszałka Województwa Warmińsko-Mazurskiego o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Marszałkiem Województwa Warmińsko-Mazurskiego a Starostą Olsztyńskim w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpoznania wniosku o zmianę zezwolenia na emisję gazów cieplarnianych postanawia: wskazać Marszałka Województwa Warmińsko-Mazurskiego jako organ właściwy w sprawie.

Uzasadnienie strona 1/5

Wnioskiem z dnia 14 lipca 2020 r. Marszałek Województwa Warmińsko-Mazurskiego zwrócił się do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy nim a Starostą Olsztyńskim poprzez wskazanie Starosty Olsztyńskiego jako organu właściwego do rozpoznania wniosku [...] sp. z o. o. z siedzibą w [...] o zmianę zezwolenia na emisję gazów cieplarnianych nr [...] udzielonego tej Spółce.

W uzasadnieniu Marszałek podniósł, że pismem z dnia 6 maja 2020 r. Starosta Olsztyński, na podstawie art. 65 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2020 r. poz. 256) przekazał mu wniosek Spółki wskazując, że Marszałek jest organem właściwym w sprawie.

Starosta podkreślił, że zgodnie z art. 52 ust. 2 i art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz. U. z 2020 r. poz. 136) zwanej dalej w skrócie ustawą o handlu uprawnieniami, zezwolenie na emisję gazów cieplarnianych wydaje organ właściwy do wydania pozwolenia zintegrowanego, o którym mowa w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2019 r, poz. 1396) zwanej dalej w skrócie P.o.ś., a do zmiany zezwolenia stosuje się przepisy jak do jego wydania. Biorąc pod uwagę, że na terenie zakładu [...] sp. z o. o. eksploatowana jest instalacja do produkcji płyt wiórowych, dla której decyzją Starosty Olsztyńskiego z dnia [...] października 2019 r. zostało udzielone zezwolenie na emisję gazów cieplarnianych należało przyjąć, że przedmiotowa instalacja jest instalacją do przetwarzania odpadów w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 21 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2019 r., poz. 701) mogącą przyjmować odpady w ilości ponad 10 ton na dobę. Starosta Olsztyński wskazywał, że skoro w świetle § 2 ust. 1 pkt 47 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2019 r. poz. 1839) zwanego dalej w skrócie rozporządzeniem, instalacja ta należy do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, to w myśl art. 378 ust. 2a pkt 1 P.o.ś. organem właściwym w sprawie rozpoznania wniosku Spółki jest Marszałek Województwa Warmińsko-Mazurskiego.

W ocenie Marszałka zastosowanie przez Starostę Olsztyńskiego w przedmiotowej sprawie § 2 ust. 1 pkt 47 rozporządzenia jest nietrafne. Zaakcentowano, że z decyzji z dnia [...] czerwca 2019 r. udzielającej Spółce [...] pozwolenia zintegrowanego wynika, że ww. instalacja do produkcji płyt wiórowych obejmuje: 1) urządzenie do termicznego przekształcania odpadów innych niż niebezpieczne o zdolności przetwarzania 4,16 tony odpadów na godzinę, tj. 99,887 ton odpadów na dobę oraz 2) urządzenia spalania paliw o łącznej maksymalnej nominalnej mocy cieplnej 167,143 MW. Powołując się na treść pisma Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] maja 2020 r. podkreślono, że § 2 ust. 1 pkt 47 rozporządzenia nie obejmuje instalacji do przetwarzania innych niż niebezpieczne przy zastosowaniu procesów termicznego przekształcania odpadów, krakingu odpadów, fizykochemicznej obróbki odpadów. Innymi słowy w przepisie tym znalazły się wszystkie instalacje do przetwarzania odpadów mogące przyjmować odpady w ilości nie mniejszej niż 10 ton na dobę lub o całkowitej pojemności nie mniejszej niż 25 000 ton, w których nie stosuje się procesów wymienionych w § 2 ust. 1 pkt 46 rozporządzenia. Prawidłowa wykładnia § 2 ust. 1 pkt 47 rozporządzenia prowadzi do wniosku, że instalacje do przetwarzania w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 21 ustawy o odpadach odpadów inne niż wymienione w pkt 46 to instalacje do przetwarzania odpadów (innych niż niebezpieczne) przy zastosowaniu innych procesów niż procesy termicznego przekształcania odpadów.

Strona 1/5