Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Sikorska po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wspólnoty Mieszkaniowej S. w W. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lutego 2021 r., sygn. akt IV SA/Wa 905/20 o odrzuceniu skargi Wspólnoty Mieszkaniowej S. w W. na zarządzenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z 8 maja 2012 r. nr 9 w przedmiocie ustanowienia planu ochrony dla rezerwatu przyrody postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Wspólnota Mieszkaniowa S. w W. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na zarządzenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z 8 maja 2012 r. w sprawie ustanowienia planu ochrony dla rezerwatu przyrody "Jeziorko Czerniakowskie" (Dz. Urz. Woj. Maz. poz. 4195).
Skarżąca wskazała, że jest podmiotem reprezentującym właścicieli nieruchomości (działka nr [...] z obrębu [...]) położonej w bezpośrednim sąsiedztwie terenu objętego działaniem ww. aktu (działka nr [...] z obrębu [...]). Zdaniem skarżącej na skutek zaskarżonych zapisów będzie narażona na niekorzystne skutki takiego zagospodarowania, a tym samym naruszone zostanie jej prawo własności i prawo sąsiedzkie. Wielkopowierzchniowe sztuczne boiska całkowicie modyfikują naturalną retencyjność terenów porośniętych trawami na przepuszczające wodę wprost do gruntu, a to stanowi nie tylko zmianę stosunków wodnych w ramach objętej tą zmianą nieruchomości, ale wpływa na nieruchomości sąsiednie. Skarżąca, odwołując się do opinii Instytutu Techniki Górniczej z grudnia 2018 r., wyraziła również przekonanie, że granulat wykorzystywany do pokrycia boisk ze sztuczną nawierzchnią, jak również sztuczna trawa emitują do środowiska szkodliwe substancje. Skarżąca dodała, że zaskarżone zarządzenie pozbawia ją prawa wynikającego z art. 322 i art. 323 § 1 ustawy Prawo ochrony środowiska poprzez usankcjonowanie oddziaływania na środowisko mogące wyrządzić szkodę skarżącej polegającą na narażeniu nieruchomości na immisje skutkujące obniżeniem wartości nieruchomości, degradacją gleby, ograniczeniami dostępu do świeżego powietrza.
W odpowiedzi na skargę Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska wniósł o jej odrzucenie, względnie oddalenie. W ocenie organu skarżąca nie wykazała, stosownie do treści art. 63 ust. 1 ustawy z 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz. U. z 2019 r. poz. 1464), że zaskarżony akt wywołuje dla niej negatywne konsekwencje. Organ wywiódł, że nieruchomość skarżącej nie leży w otulinie Jeziorka Czerniakowskiego, ale z nią graniczy. Styka się ona bezpośrednio z tą częścią otuliny rezerwatu, dla której w planie ochrony wydzielono strefę o nazwie A. Nieruchomość nie jest natomiast położona w bezpośrednim sąsiedztwie terenu spornych boisk sportowych, na których plan ochrony dopuszcza możliwość stosowania nawierzchni ze sztucznej trawy. Organ podkreślił, że plan ochrony nie zmienia sposobu użytkowania gruntów wchodzących w skład otuliny rezerwatu, nie nakazuje również zmiany naturalnej retencyjności terenu boisk sportowych.
Zdaniem organu, interes prawy skarżącej nie wynika ani z art. 4 ust. 1 ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2020 r. poz. 55), który jest przepisem o charakterze normy ogólnej, ani z art. 322 ustawy Prawo ochrony środowiska, albowiem skarżąca nie wykazała, że w wyniku wydania zaskarżonego aktu poniosła szkodę.
Skarżąca w piśmie z 16 listopada 2020 r. wskazała, że interes prawny wywodzi z art. 86 Konstytucji RP oraz art. 4 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody. Posiada indywidualny interes prawny wyrażający się w bezpośrednim sąsiedztwie z obszarem objętym aktem prawa miejscowego, umożliwiającym negatywną ingerencję w środowisko naturalne tego obszaru. Nieruchomość skarżącej graniczy bezpośrednio z otuliną rezerwatu jako taką (strefa A) i leży w sąsiedztwie strefy D. Kwestionowane regulacje mogą skutkować immisjami bezpośrednimi na jej nieruchomość.