Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Piotr Korzeniowski po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. U. i T. U. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 stycznia 2022 r. sygn. akt IV SA/Wa 1586/21 odrzucające skargę E. U. i T. U. na uchwałę Sejmiku Województwa Mazowieckiego z dnia 8 września 2020 r. nr 115/20 w przedmiocie przyjęcia programu ochrony powietrza dla stref w województwie mazowieckim, w którym zostały przekroczone poziomy dopuszczalne i docelowe substancji w powietrzu postanawia: oddalić skargę kasacyjną
Postanowieniem z dnia 28 stycznia 2022r. sygn. akt. IV SA/Wa 1586/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 58 § 1 pkt 5a w zw. z art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a. odrzucił skargę E. U. i T. U. (dalej: "skarżący") na uchwałę Sejmiku Województwa Mazowieckiego z dnia 8 września 2020 r. nr 115/20 w przedmiocie przyjęcia programu ochrony powietrza dla stref w województwie mazowieckim, w którym zostały przekroczone poziomy dopuszczalne i docelowe substancji w powietrzu.
W uzasadnieniu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że Sejmik Województwa Mazowieckiego (dalej również jako: "SWM") zaskarżoną uchwałą z dnia 8 września 2020 r. nr 115/20 przyjął Program Ochrony Powietrza (dalej również jako: "POP") dla stref w województwie mazowieckim, w których zostały przekroczone poziomy dopuszczalne i docelowe substancji w powietrzu (Dz. Urz. Woj. Maz. z dnia 15 września 2020 r. poz. 9595). Jako podstawę uchwalenia uchwały Sąd I instancji wskazał art. 91 ust. 3 oraz art. 92 ust. 1 c ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U.
z 2001 r. Nr 62 poz. 627, dalej: "p.o.ś.").
W dniu 23 września 2021 r. J. U., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł za pośrednictwem SWM skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na ww. uchwałę. Skarżący - J. U., wnosił o stwierdzenie jej nieważności w całości. W dniu 9 października 2021 r. skarżący J. U. zmarł. Na mocy "Poświadczenia dziedziczenia" z dnia 15 listopada 2021 r. Nr Rep. A [...], sporządzonego przez notariusza T. M., w miejsce zmarłego skarżącego wstąpiły jego dzieci - skarżący - reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika, dotychczas reprezentującego zmarłego ojca. Na rozprawie 19 stycznia 2022 r. pełnomocnik skarżących podtrzymał w całości reprezentowane stanowisko, tożsame ze stanowiskiem zmarłego.
Odrzucając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że skarga jako wniesiona przez nieuprawniony podmiot podlegała odrzuceniu. W pierwszej kolejności Sąd pierwszej instancji poddał badaniu kwestie naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia skarżących na skutek podjęcia zaskarżonej uchwały. W jego ocenie zaskarżona uchwała stanowi akt prawa miejscowego, a zatem z mocy art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa, każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone aktem z zakresu administracji publicznej może zaskarżyć przepis do sądu administracyjnego. Sąd wskazał, iż legitymacja skargowa, która określona jest w art. 90 ust. 1 u.s.w. stanowi lex specialis wobec ogólnej normy wynikającej z art. 28 k.p.a. zatem w postępowaniu toczącym się na podstawie art. 90 ust. 1 u.s.w. stroną może być jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone. Ponadto, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie powołując się na wyrok NSA z dnia 12 marca 2013 r., sygn. akt I OSK 1761/12 podniósł, że skarga złożona w trybie art. 90 ust. 1 u.s.w. nie ma charakteru actio popularis, i do wniesienia jej nie legitymuje ani sprzeczność z prawem zaskarżonej uchwały, ani też stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia.