Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA: Jolanta Sokołowska po rozpoznaniu w dniu 6 września 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia J.L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 30 maja 2022 r., sygn. akt I SPP/Gl 105/21 odrzucające sprzeciw w sprawie ze skargi J.L. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 11 grudnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie sprostowania postanowienia o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w kwestii sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego z dnia 11 marca 2022 r. postanawia oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 30 maja 2022 r., sygn. akt I SPP/Gl 105/21, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił sprzeciw J.L. (dalej: skarżący) na postanowienie Starszego referendarza sądowego z dnia 11 marca 2022 r., odmawiające przyznania prawa pomocy, w sprawie ze skargi skarżącego na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach (dalej: SKO) z dnia 11 grudnia 2020 r. w przedmiocie sprostowania postanowienia o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.
W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd pierwszej instancji wskazał, iż skarżący nie dochował terminu do wniesienia sprzeciwu, gdyż wniósł sprzeciw 11 kwietnia 2022 r., podczas gdy ostatnim dniem do wniesienia sprzeciwu był 8 kwietnia 2022 r. Sąd pierwszej instancji, na podstawie art. 259 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r., poz. 329 ze zm., dalej: P.p.s.a.), sprzeciw odrzucił.
Na powyższe postanowienie skarżący złożył zażalenie, zarzucając naruszenie prawa materialnego, procesowego, błędną interpretację zapisów Konstytucyjnych oraz rozporządzeń wydanych przez Unię Europejską.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Podstawą ustalenia daty doręczenia postanowienia Starszego referendarza sądowego w niniejszej sprawie jest przewidujący tzw. fikcję prawną doręczenia art. 73 P.p.s.a. § 1 tego artykułu stanowi, że w razie niemożności doręczenia pisma w sposób przewidziany w art. 65-68, art. 69 § 1 oraz art. 70-72, pismo składa się na okres czternastu dni w placówce pocztowej w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe albo w urzędzie gminy, dokonując jednocześnie zawiadomienia określonego w § 2. Zgodnie z § 2 art. 73 zawiadomienie o złożeniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w placówce pocztowej albo w urzędzie gminy w terminie siedmiu dni od dnia pozostawienia zawiadomienia, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej, a gdy to nie jest możliwe, na drzwiach mieszkania adresata lub w miejscu wskazanym jako adres do doręczeń, na drzwiach biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe. Stosownie do treści § 3 tego artykułu w przypadku niepodjęcia pisma w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru pisma w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od dnia pierwszego zawiadomienia o złożeniu pisma w placówce pocztowej albo w urzędzie gminy. W myśl postanowień art. 73 § 4 P.p.s.a. doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1 tego artykułu.
Z przywołanych przepisów wynika, że doręczenie w tym trybie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia 14-dniowego terminu, liczonego od dnia pierwszej nieudanej próby doręczenia, o której adresat dowiaduje się ze stosownego zawiadomienia (awizo - opatrzonego datą i podpisem doręczającego). Od daty na zawiadomieniu należy liczyć 14-dniowy termin do przyjęcia domniemania doręczenia pisma. Jak słusznie stwierdził Sąd pierwszej instancji, odebranie pisma po upływie terminu, z którym wiąże się domniemanie doręczenia, nie zmienia sutków procesowych zaistniałego domniemania. Odebranie pisma z urzędu pocztowego już po upływie terminu wskazanego w art. 73 § 1 P.p.s.a. nie ma wpływu na skutek określony w art. 73 § 4 p.p.s.a. (postanowienie NSA z 26 czerwca 2018 r., sygn. akt II FZ 174/18).
Z akt sprawy wynika, iż doręczenie odpisu postanowienia było awizowane po raz pierwszy w dniu 18 marca 2022 r. (k. 38 akt sądowych), po raz drugi w dniu 28 marca 2022 r. (k.49 akt sądowych). Zatem czternastodniowy termin, o którym mowa w art. 73 § 4 P.p.s.a., upłynął z dniem 1 kwietnia 2022 r. i doręczenie należało uznać za dokonane właśnie w tym dniu. Oznacza to, że od doręczonego wówczas odpisu postanowienia Starszego referendarza sądowego Skarżący mógł wnieść sprzeciw najpóźniej w piątek 8 kwietnia 2022 r., a ponieważ uczynił to w poniedziałek 11 kwietnia 2022 r. sprzeciw należało odrzucić na podstawie art. 259 § 2 P.p.s.a.
W świetle powyższych wyjaśnień bez znaczenia pozostaje okoliczność, że skarżący przesyłkę odebrał w dniu 4 kwietna 2022 r. Nastąpiło to bowiem po upływie 14-dniowego terminu określonego w art. 73 P.p.s.a.
Argumentacja zawarta w zażaleniu skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie, z uwagi na podnoszenie zarzutów i wniosków nie dotyczących przedmiotu niniejszej sprawy.
W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 1 i 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.