Skarga kasacyjna na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy w przedmiocie skargi na uchwałę rady miasta w sprawie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Paweł Borszowski (sprawozdawca) po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. B. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 stycznia 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 1257/20 w przedmiocie odrzucenia skargi na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 12 lutego 2015 r., nr [...] w przedmiocie skargi na uchwałę rady miasta w sprawie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi postanawia oddalić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/3

Postanowieniem z 13 stycznia 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 1257/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę W. B., zwanego dalej "Skarżącym", na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 12 lutego 2015 r. w przedmiocie wyboru metody ustalania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, ustalenia stawki takiej opłaty oraz ustalenia stawki opłaty za pojemnik o określonej pojemności.

Sąd pierwszej instancji odrzucając skargę stwierdził, że w sprawie nie został wyczerpany tryb zaskarżenia przywołanej uchwały, bowiem pisma Skarżącego z 25 lutego 2020 r. nie można uznać za wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, gdyż pismo to, zdaniem Sądu, nie wskazuje, na czym polega interes prawny lub uprawnienie, które miałyby zostały naruszone wspomnianą uchwałą oraz w jaki sposób przepis § 5 tej uchwały je narusza, co z kolei nie spełnia wymogu art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2020 r., poz. 713), zwana dalej "u.s.g." w brzmieniu obowiązującym przed 1 czerwca 2017 r. W konsekwencji Sąd pierwszej instancji odrzucił skargę na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.".

Skarżący działając przez profesjonalnego pełnomocnika zaskarżył powyższe postanowienie w całości zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie:

1. przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. w zw. z art. 101 ust. 1 u.s.g., polegające na nieprawidłowym i przedwczesnym odrzuceniu skargi bez merytorycznego rozpoznania, mimo wypełnienia przez Skarżącego obowiązku uprzedniego wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa oraz niezaistnienia jakichkolwiek innych przyczyn, wskazujących, że wniesienie skargi byłoby niedopuszczalne,

2. naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 101 ust. 1 u.s.g. (w brzmieniu sprzed 1 czerwca 2017 r.) prowadzącą do wadliwego uznania, że poprzedzające skargę, wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa - zdaniem Sądu - nie zawiera wszystkich elementów wymaganych w świetle tego przepisu, podczas gdy regulacja ta (art. 101 ust. 1 u.s.g.) nie nakłada na wzywającego szczególnych wymogów formalnych, w tym rzutujących na konieczność precyzyjnego wykazania - już na etapie przedsądowym - naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, a także wyjaśniania organowi, w jaki sposób kwestionowana uchwała je narusza.

Na podstawie tak postawionych zarzutów Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Rada m.st. Warszawy, w imieniu której działa Prezydent m.st. reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł o jej odrzucenie ze względu na brak legitymacji skargowej Skarżącego bądź jej oddalenie ze względu na brak merytorycznie usprawiedliwionych zarzutów.

Strona 1/3