Wniosek Dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego w P. w sprawie o przywrócenie stanu poprzedniego naruszonego pasa drogowego:~postanowiło odrzucić wniosek.
Tezy

Artykuł 36 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60/, według którego właściwy organ administracji państwowej orzeka o przywróceniu samowolnie naruszonego pasa drogowego do stanu poprzedniego, ma zastosowanie tylko w wypadku naruszenia pasa drogi publicznej w znaczeniu wynikającym z art. 1 w związku z art. 2 ust. 1 ustawy.

Rozpoznanie sprawy o naruszenie posiadania drogi wewnętrznej oraz posiadanie służebności przejazdu /art. 11 ust. 1/ należy do sądu powszechnego.

Sentencja

Kolegium Kompetencyjne przy Sądzie Najwyższym z udziałem prokuratora Prokuratury Generalnej, E. Wiśniewskiej, po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 1987 r. na rozprawie wniosku Dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego w P. z dnia 23 maja 1986 r. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość między Dyrektorem Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego w P. a Sądem Wojewódzkim w P. w sprawie o przywrócenie stanu poprzedniego naruszonego pasa drogowego:

postanowiło odrzucić wniosek.

Uzasadnienie strona 1/3

Skarb Państwa - Naczelnik Gminy w S. w pozwie z dnia 23 grudnia 1985 r. wytoczonym przeciwko Kazimierzowi W. twierdził, że pozwany uniemożliwił swobodne korzystanie z pozostającej w zarządzie Gminnej Rady Narodowej w S. drogi oznaczonej w ewidencji gruntów wsi W.S. jako działka nr 141 przez zagrodzenie jej płotem w obrębie swego siedliska i wniósł o przywrócenie utraconego posiadania pasa drogi przez nakazanie pozwanemu usunięcia płotu, oddania drogi w posiadanie powoda i umożliwienie powszechnego korzystania z drogi.

Sąd Rejonowy w S., ustosunkowując się do zarzutu pozwanego, postanowieniem z dnia 14 marca 1986 r. odmówił odrzucenia pozwu.

W wyniku rozpoznania zażalenia pozwanego na to postanowienie Sąd Wojewódzki w P. postanowieniem z dnia 22 kwietnia 1986 r. uchylił zaskarżone postanowienie i pozew odrzucił. Sąd ten stanął na stanowisku, że w sprawie znajduje zastosowanie art. 36 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60/, według którego w razie samowolnego naruszenia pasa drogowego właściwy organ administracji państwowej orzeka o przywróceniu go do stanu poprzedniego; w sprawie zatem zachodzi niedopuszczalność drogi sądowej /art. 199 par. 1 Kpc/.

We wniosku z dnia 20 lutego 1986 r. Kazimierz W. zwrócił się do Naczelnika Gminy w S. o przesunięcie drogi oznaczonej w ewidencji gruntów wsi W.S. jako działka nr 141 poza terenem jego siedliska.

Decyzją z dnia 2 kwietnia 1986 r. Naczelnik Gminy w S. odmówił wszczęcia postępowania. Stwierdził on, że do zamiany pasa drogi na podstawie uchwały Gminnej Rady Narodowej w S. nie doszło, ponieważ zebranie wiejskie mieszkańców sołectwa K. nie wystąpiło z odpowiednim wnioskiem /par. 5 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 listopada 1962 r. w sprawie zarządu mieniem gromadzkim oraz trybu jego zbywania - Dz.U. nr 64 poz. 303 ze zm./, i uznał, iż "rozstrzygnięcie problemu przebiegu drogi jest nadal otwarte, ale nie w trybie administracyjnym".

Odwołanie od wymienionej decyzji wniósł wnioskodawca.

Dyrektor Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego w P. postanowieniem z dnia 12 maja 1986 r. z urzędu zawiesił postępowanie odwoławcze uznając, że rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego /art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa/, którym jest rozstrzygnięcie przez Kolegium Kompetencyjne przy Sądzie Najwyższym sporu o właściwość między organem administracji państwowej a sądem /art. 190 Kpa/.

Dyrektor Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego w P., przytaczając opisany przebieg postępowania w sprawie sądowej i w sprawie administracyjnej, jednocześnie wystąpił do Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z wnioskiem o rozpatrzenie przez Kolegium Kompetencyjne przy Sądzie Najwyższym sporu o właściwość między organem administracji państwowej a sądem. Wyraził on zapatrywanie, że droga, o którą chodzi w rozpoznawanych sprawach, nie jest drogą zaliczaną do żadnej z kategorii dróg publicznych wymienionych w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, ale jako droga dojazdowa do gruntów rolnych jest drogą wewnętrzną w rozumieniu art. 11 ust. 1 tej ustawy, do której nie ma zastosowania art. 36 ustawy.

Strona 1/3