Niedopuszczalne jest umorzenie postępowania przez Naczelny Sąd Administracyjny na posiedzeniu niejawnym, w przypadku dostrzeżenia braków formalnych skargi, bez uprzedniego wezwania strony do ich uzupełnienia.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Wojewody (...) w przedmiocie potwierdzenia stanu zagrożenia budynku na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z dnia 28 kwietnia 1995 r. SA/Lu 584/95
postanowił uchylić zaskarżone postanowienie.
Naczelny Sąd Administracyjny-Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie wydanym na posiedzeniu niejawnym postanowieniem z dnia 28 kwietnia 1995 r. (...) umorzył postępowanie w sprawie wszczętej na skutek pisma Ireny K. na decyzję Wojewody L. z dnia 12 stycznia 1995 r. (...) w przedmiocie oddalenia żądania potwierdzenia stanu zagrożenia budynku. W ocenie Sądu pismo skarżącej z dnia 17 stycznia 1995 r. zatytułowane jako "odwołanie", skierowane do Wojewody L., a następnie przekazane sądowi przez wojewodę jako skarga na powyższą decyzję wraz z odpowiedzią na skargę pismem z dnia 6 kwietnia 1995 r., nie zawiera podstawowych wymogów skargi sądowej na decyzję administracyjną zakreślonych art. 126 par. 1, art. 187 par. 1 i art. 370 Kpc w związku z art. 211 Kpa. W tej sytuacji sąd uznał za niedopuszczalne prowadzenie postępowania i wyrokowanie w tej sprawie, umarzając na podstawie art. 355 par. 1 Kpc, w związku z art. 211 postępowanie sądowe.
Powyższe postanowienie zaskarżył Minister Sprawiedliwości w drodze rewizji nadzwyczajnej, zarzucając rażące naruszenie przepisów art. 355 par. 1 i 2 Kpc w związku z art. 211 Kpa, wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu-Ośrodkowi Zamiejscowemu w Lublinie do ponownego rozpoznania.
W ocenie Ministra Sprawiedliwości umorzenie postępowania z innych przyczyn niż cofnięcie pozwu /skargi/ ze skutkiem prawnym, dokonane w piśmie procesowym, w świetle art. 355 par. 1 Kpc może nastąpić wyłącznie na rozprawie, a zatem umorzenie postępowania na posiedzeniu niejawnym było niedopuszczalne. Ponadto wydanie wyroku w tej sprawie było, zdaniem Ministra Sprawiedliwości, dopuszczalne, bowiem Sąd nie wskazał na istnienie okoliczności powodujących nie dający się usunąć brak jednej z bezwzględnych przesłanek procesowych /art. 199 par. 1 pkt 1 i 2, art. 1099 i art. 1111 Kpc/. Natomiast wskazane przez ten sąd braki w piśmie skarżącej, przekazanym jako skarga przez Wojewodę L., zobowiązywały sąd z mocy przepisu art. 375 Kpc w związku z art. 211 Kpa do wezwania skarżące do usunięcia w określonym terminie dostrzeżonych braków, a w razie ich nieusunięcia w terminie - do odrzucenia skargi.
Prokurator wniósł o uwzględnienie rewizji nadzwyczajnej.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Przepisy kodeksu postępowania administracyjnego dotyczące zaskarżania decyzji administracyjnych do sądu administracyjnego z powodu ich niezgodności z prawem nie określają bezpośrednio warunków formalnych skargi do tego sądu. Oznacza to, że na podstawie odesłania zawartego w art. 211 Kpa mają odpowiednie zastosowanie przepisy kodeksu postępowania cywilnego. W świetle art. 370 Kpc skarga powinna czynić zadość określonym w art. 126 Kpc wymaganiom przepisanym dla pisma procesowego oraz zawierać oznaczenie zaskarżonej decyzji, przytoczenie podstaw zaskarżenia i ich uzasadnienie, jak też wniosek w zakresie weryfikacji decyzji, a w sprawach majątkowych podanie wartości przedmiotu zaskarżenia. Skoro zatem pismo skarżącej przekazane Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu przez Wojewodę L. jako skarga nie spełniało wskazanych wyżej wymagań co do jej formy i treści, sąd ten był zobowiązany na podstawie art. 375 Kpc, w związku z art. 211 Kpa do wezwania skarżącej do usunięcia braków formalnych skargi i wyznaczenia terminu usunięcia tych braków, a w razie ich nieusunięcia do odrzucenia skargi. Należy w związku z tym podkreślić, że w świetle art. 204 par. 1 Kpa sąd administracyjny może odrzucić skargę, gdy skarżący nie uzupełnił w wyznaczonym terminie takich braków skargi, które uniemożliwiają nadanie jej dalszego biegu.