Osoba fizyczna dotknięta hałasem i wibracjami ma interes prawny w rozumieniu art. 28 Kpa w żądaniu podjęcia przez organ administracji państwowej decyzji, zmierzającej do ochrony jej interesów.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na nie wydanie przez Dyrektora Wydziału Ochrony Środowiska, (...) Urzędu Wojewódzkiego (...) decyzji w przedmiocie hałasu przenikającego do środowiska na skutek rewizji nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego PRL (...) od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu z dnia 20 lutego 1987 r. SAB/Po 10/87
postanawia:
uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę NSA OZ w Poznaniu do ponownego rozpoznania.
Stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, według którego sprawy o ochronę środowiska naturalnego przed hałasem nie mają charakteru spraw indywidualnych w rozumieniu art. 1 par. 1 Kpa należy uznać za oczywiście wadliwe.
Przepisy ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. nr 3 poz. 6/ nakładają na określone jednostki organizacyjne i osoby fizyczne obowiązek przestrzegania zakazu szkodliwego oddziaływania na środowisko i jednocześnie upoważniają terenowe organy administracji państwowej stopnia wojewódzkiego do konkretyzowania tego obowiązku drogą wydawania decyzji administracyjnych.
Decyzje w tych sprawach mające charakter ostatecznych podlegają kontroli co do ich zgodności z prawem, sprawowanej przez Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 196 par. 2 pkt 13 Kpa.
W niniejszym przypadku chodzi o określenie obowiązków administracji lotniska wojskowego w zakresie przestrzegania norm dopuszczalnego natężenia hałasu przenikającego do środowiska miejskiego, a zatem występuje konkretna sytuacja faktyczna, w której indywidualnie określona jednostka organizacyjna ma być zobowiązana do przestrzegania przepisów ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska pod rygorem określonych w ustawie skutków prawnych.