Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta (...) na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od postanowienia NSA w Warszawie IV SA 1025/92~
Sentencja

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi Gminy Miasta (...) na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta (...) na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 sierpnia 1992 r. IV SA 1025/92

postanawia uchylić zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

We wszystkich sprawach /III ARN 22/92, III ARN 32/92, III ARN 44/92/, których przedmiotem były nieruchomości położone na terenie miasta postępowanie przebiegało w podobny sposób: organy administracji orzekły o przejściu na własność Państwa konkretnej nieruchomości z uwagi na wyremontowanie jej przy zaangażowaniu środków Skarbu Państwa w wysokości ponad 50 procent /zgodnie z ustawą z dnia 22 kwietnia 1959 r. o remontach i odbudowie oraz wykończeniu budowy i nadbudowie budynków - Dz.U. 1968 nr 36 poz. 249 ze zm./, następnie Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym Województwa stwierdziło nieważność tej decyzji, a skarga składana przez organy gminy do Naczelnego Sądu Administracyjnego była odrzucana przez ten Sąd, bowiem Sąd ten uznawał, że Gmina Miasta /organ samorządowy/, który przyjął kompetencję organów administracji państwowej i jest powołany do wydawania decyzji administracyjnej, nie jest stroną w postępowaniu administracyjnym i nie ma prawa do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego o takiej treści były następnie zaskarżane rewizjami przez Ministra Sprawiedliwości do Sądu Najwyższego, a ten uchylał kolejne postanowienia Sądu administracyjnego o odrzuceniu skarg, zajmując stanowisko, iż gmina w chwili obecnej - nabywszy tytuł własności do skomunalizowanego mienia nieruchomego - ma interes prawny w tym, by zachować ten tytuł własności, przeto jest stroną postępowania administracyjnego w sprawie, której przedmiotem jest stwierdzenie nieważności decyzji, na której opiera się ów tytuł.

Należy się zastanowić nad tym, czy tego rodzaju stałe postępowanie jest - choćby z uwagi na zasady ekonomii procesowej - racjonalne, i czy praktyka Ośrodka Zamiejscowego Naczelnego Sądu Administracyjnego w takiej sytuacji nie powinna jednak ulec zmianie.

Postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji jest to inne co do istoty postępowanie, niż to w którym decyduje się o prawach i obowiązkach stron.

Jest to zatem nowa sprawa i krąg uczestniczących w niej stron powinien być ustalony od nowa.

Po drugie, gmina nie mogła być stroną postępowania, które toczyło się przed jej powołaniem do istnienia i przed powstaniem nowej kategorii prawnej - mienia komunalnego.

Po trzecie, z momentem uzyskania uprawnienia do zarządzania mieniem komunalnym, organ gminy traci możliwość wydawania decyzji administracyjnych w sprawach dotyczących tego mienia; staje się w ogóle wyłączonym od rozpatrywania takich spraw.

Jak stwierdzono w uzasadnieniu do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 1993 r. /III AZP 35/92/ nie może on w jednym i tym samym postępowaniu występować jako organ rozstrzygający, jak i strona - adresat tego rozstrzygnięcia, bowiem wówczas zachodzą przesłanki do wyłączenia się organu orzekającego, o czym mówi wyraźnie art. 27a Kpa.

Skoro jednak w niniejszym wypadku organy Gminy Miasta występują obecnie wyłącznie jako reprezentant jej majątkowych interesów nie można odmówić im prawa do skargi sądowej.

Strona 1/1