Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Sędzia WSA Maria Mysiak, Protokolant sekretarz sądowy Anita Jałoszyńska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 30 października 2013 r. sprawy z wniosku A. K. o wymierzenie grzywny Spółce A. za nieprzekazanie skargi oddala wniosek.
Wnioskiem z dnia 9 sierpnia 2013 r. A.K. zwrócił się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego o wymierzenie Przedsiębiorstwu Spółce w likwidacji grzywny na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej "p.p.s.a.", za nieprzekazanie Sądowi Jego skargi z dnia 9 lipca 2013 r. na bezczynność tego podmiotu w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 28 kwietnia 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej, wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy. Wnioskodawca podniósł, że jego skarga na bezczynność została doręczona Spółce w dniu 12 lipca 2013 r. i mimo upływu 15 dniowego terminu na przekazanie skargi sądowi, określonemu w art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, skardze nie nadano biegu.
Przedsiębiorstwo Spółka w likwidacji w odpowiedzi na wniosek wniosło o jego oddalenie, oraz o zasądzenie od skarżącego kosztów postępowania. Spółka oświadczyła, że nigdy nie otrzymała od skarżącego wniosku o udostępnienie informacji publicznej, a pierwszym pismem otrzymanym od niego była skarga na bezczynność z dnia 9 lipca 2013 r. Pismem z dnia 12 lipca 2013 r. Spółka udzieliła odpowiedzi na pytania których dotyczyła skarga na bezczynność, czym uczyniła zadość wymogom określonym w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Ponieważ Spółka udzieliła wnioskującemu informacji jakich żądał, złożenie wniosku o wymierzenie grzywny było bezpodstawne. Ponadto, Przedsiębiorstwo Spółka w likwidacji nie jest podmiotem wykonującym zadania publiczne ani dysponującym majątkiem publicznym. Jako podmiot w pełni prywatny prowadzi działalność gospodarczą ukierunkowaną na osiąganie zysku, zaś usługi przewozu osób świadczy na podstawie umów cywilnych. Spółka nie dysponuje żadnym majątkiem publicznym, w szczególności za taki majątek nie mogą być uznane dopłaty do biletów ulgowych, co stanowi rekompensatę dla przewoźnika zobowiązanego do stosowania ustawowych ulg. Przewoźnik, wykonujący regularny przewóz osób na podstawie ustawy o transporcie drogowym (art. 18a) zobowiązany jest do stosowania ulg przewidzianych w ustawie. Tak więc zgodnie z art. 8a ust. 3 ustawy o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U z 2012 r. poz. 1138) kwotę dopłat stanowi różnica między wartością sprzedaży biletów obliczoną według cen bez ulg ustawowych a wartością sprzedaży tych biletów w cenach uwzględniających te ulgi.
W piśmie procesowym z dnia 1 października 2013 r. A.K. wskazał, że wniosek o wymierzenie organowi grzywny jest zasadny, ponieważ skarga do Sądu nie została przekazana w ustawowym terminie. Tymczasem obowiązek przekazania skargi sądowi ma charakter bezwzględny, a wyłącznymi przesłankami do wymierzenia organowi grzywny jest uchybienie obowiązkowi określonemu w art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 2012 r. poz. 270 ze zm.), oraz złożenie stosownego wniosku przez stronę postępowania. W przedmiotowej sprawie obie te przesłanki zostały spełnione. Natomiast argumentacja Spółki dotycząca zasadności skargi na bezczynność organu jest bezprzedmiotowa w postępowaniu dotyczącym wniosku o wymierzenie organowi grzywny. Rolą sądu w tym postępowaniu jest jedynie zbadanie, czy organ przekazał skargę sądowi w ustawowym, w tym przypadku 15 dniowym, terminie.