Dnia 8 marca 2016 roku Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi w Wydziale II - Leszek Foryś po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2016 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku Z.M. A w K. o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie z wniosku B w J. o wymierzenie grzywny w trybie art. 55 § 1 p.p.s.a. za nieprzekazanie skargi na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia odmówić przyznania prawa pomocy. lf
II SO/Łd 39/15
Uzasadnienie
Z.M., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą A w K., zwrócił się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi o zwolnienie go od kosztów sądowych, w sprawie z wniosku B w J. o wymierzenie organowi grzywny w trybie art. 55 § 1 p.p.s.a. za nieprzekazanie skargi na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej. Wprawdzie na urzędowym formularzu wniosku o przyznanie prawa pomocy wnioskodawca nie zakreślił zakresu żądania, to jednak w piśmie z dnia 24 grudnia 2015 r. (k. 19) precyzyjnie określił, że domaga się zwolnienia od kosztów sądowych.
W oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wnioskodawca stwierdził, że prowadzona działalność gospodarcza nie przynosi dochodów. Wskazał, że posiada 60-metrowe mieszkanie o wartości 150 000 zł, samochód osobowy Citroen i szereg kredytów.
Z uwagi na fakt, że oświadczenie wnioskodawcy okazało się niewystarczające do oceny jego rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych, zarządzeniem starszego referendarza sądowego Wydziału II Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 10 lutego 2016 r. wnioskodawca został wezwany do złożenia:
- odpisów zeznań rocznych o wysokości dochodów osiągniętych przez wnioskodawcę w 2014 r. i w 2015 r. (o ile zostały już złożone),
- odpisów deklaracji składanych przez wnioskodawcę na potrzeby rozliczenia podatku od towarów i usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej za 6 ostatnich okresów rozliczeniowych,
- wyciągów i wykazów z posiadanych przez wnioskodawcę rachunków i lokat bankowych z okresu ostatnich trzech miesięcy, w tym rachunku prowadzonego przez wnioskodawcę na potrzeby działalności gospodarczej,
- wyjaśnienia, z jakich źródeł spłaca zaciągnięte kredyty, skoro nie wykazał żadnego dochodu,
- podania modelu posiadanego samochodu osobowego marki Citroen i daty jego produkcji i zakupu przez wnioskodawcę, wyjaśniania, czyją własnością jest nieruchomość położona w Kutnie przy ul. Kotliska 13, którą wnioskodawca wskazał jako miejsce swojego zamieszkania, z podaniem powierzchni domu, działki i tytułu prawnego, na podstawie którego nieruchomość tę zajmuje,
- w terminie 7 dni pod rygorem odmowy przyznania prawa pomocy.
Wezwanie doręczone zostało wnioskodawcy w dniu 18 lutego 2016 r. Do dnia dzisiejszego wnioskodawca nie złożył wymaganych dokumentów i informacji.
Referendarz sądowy zważył, co następuje:
Prawo pomocy jest szczególną instytucją postępowania przed sądami administracyjnymi, która ma na celu zagwarantowanie konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które nie są w stanie samodzielnie ponieść kosztów postępowania sądowego. Stanowi ono realizację uprawnień wynikających z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 6 Konwencji o ochronie prawa człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (Dz.U. z 1993 roku, Nr 61, poz. 284 ze zm.). Wskazać jednak należy, iż prawo dostępu do sądu nie ma charakteru absolutnego i może być przedmiotem uzasadnionych prawnie ograniczeń. W przypadku, gdy dostęp jednostki do sądu jest ograniczony, czy to przez działanie prawa, czy faktycznie, ograniczenie tego prawa nie będzie sprzeczne ze wskazanymi wyżej przepisami Konstytucji i Konwencji, gdy ograniczenie dostępu do sądu nie narusza samej istoty tego prawa i gdy zmierza do realizacji uzasadnionego prawnie celu oraz gdy zachowana została rozsądna relacja proporcjonalności pomiędzy stosowanymi środkami a celem, do realizacji którego stosowane środki zmierzały. Stąd ograniczona ilość funduszy publicznych dostępna na udzielanie pomocy prawnej sprawia, że koniecznością systemu wymiaru sprawiedliwości jest przyjęcie procedury selekcji, a sposób, w jaki ta procedura funkcjonuje w poszczególnych sprawach, winien być pozbawiony arbitralności lub dysproporcjonalności i nie powinien rzutować na istotę prawa dostępu do sądu (por. wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 16 lipca 2002 roku w sprawie P., C. i S. vs. Wielka Brytania nr 56547/00, dostępny w Systemie Informacji Prawnej LEX, Lex nr 75481).