Dnia 21 marca 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Jolanta Rosińska Sędziowie Sędzia WSA Czesława Nowak-Kolczyńska Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.) Protokolant St. Specjalista Lidia Porczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 marca 2014 roku sprawy z wniosku A. K. o wymierzenie A Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w O. grzywny w trybie art. 55 § 1 ppsa za nieprzekazanie skargi na bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej postanawia: 1. wymierzyć A Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w O. grzywnę w wysokości 1000 (jeden tysiąc) złotych za nieprzekazanie skargi A. K. w terminie; 2. zasądzić od A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w O. na rzecz A. K. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. LS
Pismem z dnia 17 stycznia 2014 r. A. K. skierował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wniosek o wymierzenie grzywny organowi - A w O. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. z uwagi na nieprzekazanie skargi na bezczynność. Jako podstawę prawną wniosku jego autor wskazał przepis art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.). W motywach wniosku jego autor wyjaśnił, że w dniu 13 listopada 2013 r. wniósł za pośrednictwem organu skargę adresowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na bezczynność tegoż organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej (dot. wniosku z dnia 8 listopada 2012 r.). Skargę tę doręczono stronie przeciwnej dnia 18 listopada 2013 r. Pomimo upływu terminu, o którym mowa w art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm., dalej jako u.d.i.p.), skardze nie nadano dalszego biegu i na dzień 15 stycznia 2014 r. (informacja uzyskana z Wydziału Informacji Sądowej) nie przesłano jej zgodnie z art. 54 § 2 p.p.s.a. do rozpatrzenia przez sąd, co w pełni uzasadnia złożenie wniosku o ukaranie organu grzywną. A. K. podkreślił, że A w O. jest podmiotem wykonującym zadania publiczne i dysponującym publicznym majątkiem, a co za tym idzie w myśl art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. podlega zapisom tej ustawy podmiotowo. Jego zdaniem powyższe uzasadnia właściwość rzeczową WSA w Łodzi (zarówno do rozpatrzenia skargi na bezczynność jak i wniosku o wymierzenie grzywny), gdyż wedle art. 21 u.d.i.p. do skarg rozpoznawanych w postępowaniach o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy p.p.s.a. Z kolei właściwość miejscową Sądu strona ustaliła na podstawie adresu siedziby organu (teren województwa łódzkiego). Podniósł, że nieprzekazanie skargi do WSA stanowi naruszenie dyspozycji art. 54 § 2 p.p.s.a. w związku z art. 21 pkt 1 u.d.i.p., jak również prowadzi wprost do naruszenia konstytucyjnego prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP).
W odpowiedzi na wniosek Prezes Zarządu A w O. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. wniósł o odrzucenie wniosku w całości, zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych oraz dopuszczenie dowodów z załączonych do odpowiedzi na wniosek dokumentów (KRS, umowa Spółki), ewentualnie o oddalenie skargi. W uzasadnieniu wyjaśniono, że wniosek A. K. dotyczy skargi na bezczynność A Spółki z o.o. w przedmiocie wydania na piśmie informacji dotyczących organizacji kontroli biletów w autobusach spółki. W związku z tym nie zachodzi żaden z przypadków wymienionych w art. 3 § 2 i 3 p.p.s.a., bowiem sprawa nie jest sprawą z zakresu administracji publicznej. Żądanie przedstawienia takiej informacji jest zdaniem Spółki roszczeniem cywilnoprawnym. Wykonywanie uprawnień właścicielskich (zarządczych) jest bowiem domeną prawa cywilnego i podejmowane w tym zakresie czynności mają charakter cywilnoprawny. W sytuacji gdy chodzi o czynności o charakterze cywilnoprawnym, prawo do wniesienia skargi do sądu administracyjnego nie przysługuje. W konsekwencji nie ma podstaw do wymierzenia kary grzywny za nieprzekazanie takowej skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. Spółka uznała zatem, że zaskarżona bezczynność A sp. z o.o. dotycząca informacji o organizacji kontroli biletów w autobusach A sp. z o.o., nie jest aktem lub czynnością, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy p.p.s.a. W konsekwencji, przedmiot sprawy, jak i skarga nie mieszczą się w katalogu określonym w art. 3 § 2 tej ustawy. Niezależnie od powyższego odrzucenie wniosku winno nastąpić z uwagi na to, że w przedmiotowej sprawie nie znajdują zastosowania przepisy o dostępie do informacji publicznej. Skarga na bezczynność została skierowana bowiem do podmiotu, który nie mieści się w katalogu podmiotów określonych w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. A sp. z o.o. nie należy do kręgu podmiotów obowiązanych do udostępniania informacji publicznej, bowiem jest prywatną spółką prawa handlowego bez udziałów Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, nadto nie wykonuje zadań publicznych. Spółka dodała, że nie dysponuje majątkiem publicznym, nie należy bowiem do sektora finansów publicznych ani nie jest podmiotem realizującymi finanse publiczne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych. Majątek spółki stanowi natomiast własność jej wspólników, wśród których brak Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. W związku z powyższym A sp. z o.o. nie należy do kręgu podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, a tym samym obowiązanych do udzielenia posiadanych informacji w terminie 14 dni. Wskazała dalej, że wniosek A. K. winien zostać również odrzucony z uwagi na fakt, że skarga na bezczynność, która doręczona została A sp. z o.o. w dniu 18 listopada 2013 r. była przedwczesna. Wynika to z faktu, że wniosek datowany na dzień 8 listopada 2012 r. oraz pismo datowane na dzień 22 września 2013 r. (ponaglenie) A sp. z o.o. otrzymała po raz pierwszy jako załączniki do ww. skargi. Tym samym spółka, nawet gdyby hipotetycznie stanowiła, któryś z podmiotów określonych w art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, nie pozostawała w bezczynności. Ostatecznie wniosek A. K. jest bezpodstawny z uwagi na fakt, że informacje, o które rzekomo występował do A sp. z o.o. nie stanowią informacji publicznych w myśl ustawy. Treść umów cywilnoprawnych dotyczących majątku prywatnej osoby prawnej nie stanowi bowiem informacji publicznej. Spółka dodała, że żądanie ujawnienia informacji, o które rzekomo występował skarżący jest bezzasadne, gdyż są one objęte tajemnicą przedsiębiorstwa.