Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Kołodziej po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M.S. na bezczynność Prezesa Rady Ministrów w przedmiocie rozpoznania odwołania od decyzji w sprawie cofnięcia poświadczenia bezpieczeństwa postanawia - umorzyć postępowanie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie -
M.S., reprezentowany przez radcę prawnego J.K., w skardze z dnia 15 lutego 2010 r. zarzucił Prezesowi Rady Ministrów bezczynność polegającą na nierozpatrzeniu odwołania od decyzji Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego z dnia [...] sierpnia 2008 r. nr [...] w sprawie cofnięcia mu poświadczenia bezpieczeństwa.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o umorzenie postępowania, wskazując, że nie pozostaje w bezczynności, ponieważ postępowanie odwoławcze zostało zakończone wydaną przez Prezesa Rady Ministrów decyzją z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] o utrzymaniu w mocy decyzji Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego w przedmiocie cofnięcia M.S. poświadczenia bezpieczeństwa.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 161 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej dalej jako p.p.s.a., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, gdy postępowanie z określonych przyczyn stało się bezprzedmiotowe. Postanowienie o umorzeniu postępowania może zapaść na posiedzeniu niejawnym (§ 2).
W myśl art. 48b ust. 2 ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631 ze zm.), rozpatrzenie odwołania powinno nastąpić nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia jego otrzymania.
Stosownie do art. 149 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Instytucja skargi na bezczynność ma zatem na celu spowodowanie wydania rozstrzygnięcia w sprawie. Sąd oceniając czy organ pozostaje w bezczynności bierze zaś pod uwagę sytuację istniejącą w dacie orzekania.
Wskazać należy, że w trybie powołanego art. 149 sąd może tylko orzec o obowiązku wydania decyzji w określonym terminie, nie może natomiast nakazywać organowi sposobu tego rozstrzygnięcia, ani też bezpośrednio orzekać o prawach lub obowiązkach skarżącego. Z powyższego przepisu wynika, że wydanie przez organ decyzji lub innego aktu wyłącza możliwość uwzględnienia skargi na bezczynność, nawet wówczas, gdy decyzja podjęta została z naruszeniem terminu przewidzianego do jej wydania. Jest zatem rzeczą oczywistą, że jeżeli do daty orzekania przez sąd organ administracji publicznej, którego dotyczyła skarga na bezczynność, wyda akt lub podejmie czynność, których domagała się strona, to - mimo pozostawania w zwłoce - przestaje on tkwić w bezczynności. W takiej sytuacji Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania sądowego, gdyż postępowanie w sprawie stało się bezprzedmiotowe (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 stycznia 1987 r., sygn. akt IV SAB 14/86 - ONSA 1987, nr 1, poz. 7). Ponadto podkreślić należy, że w uchwale z dnia 26 listopada 2008 r., sygn. akt I OPS 6/08 (LEX nr 463487) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że przepis art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. ma zastosowanie, w przypadku gdy po wniesieniu skargi na bezczynność organu - w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a. - organ wyda akt lub dokona czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, co do których pozostawał w bezczynności.
Skoro w przedmiotowej sprawie organ po wniesieniu skargi doręczył skarżącemu w dniu 22 lutego 2010 r. (zwrotne potwierdzenie odbioru znajduje się w aktach sprawy) decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...], wydaną w wyniku rozpoznania odwołania od decyzji o cofnięciu poświadczenia bezpieczeństwa, to sprawę ze skargi z dnia 15 lutego 2010 r. należało umorzyć z uwagi na jej bezprzedmiotowość.
Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 i § 2 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji postanowienia.