W sprawie o udostępnienie informacji publicznej wniesienie przez organ administracji publicznej skargi do sądu administracyjnego jest niedopuszczalne, gdyż nie ma on legitymacji procesowej do wniesienia skargi. Przepis art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 1122, poz. 1198 ze zm.), nie przewiduje uprawnienia organu administracji publicznej do występowania do innego podmiotu, zobowiązanego na podstawie art. 4 ustawy do udostępnienia informacji publicznej, o udzielenie informacji.
Celem ustawy o dostępie do informacji publicznej jest informowanie obywateli o stanie "spraw publicznych", a nie zdobywanie przez organy administracji publicznej informacji od innych podmiotów. Tak więc, biorąc pod uwagę cel i sens ustawy o dostępie do informacji publicznej, przyjętej przecież dla urzeczywistnienia idei transparentości władzy publicznej, należy wskazać, iż sformułowanie "każdy" oznacza każdego człowieka lub podmiot prawa prywatnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Andrzej Kołodziej, Sędziowie WSA - Ewa Marcinkowska, - Przemysław Szustakiewicz (spr.), Protokolant - Mateusz Rogala, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lutego 2010 r. sprawy ze skargi Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia na bezczynność Prezesa Naczelnej Rady Lekarskiej w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia: - odrzucić skargę -
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia wnioskiem z dnia 22 czerwca 2009 r. zwrócił się do Prezesa Naczelnej Rady Lekarskiej o udostępnienie mu informacji publicznej, poprzez przesłanie na nośniku elektronicznym, w postaci danych lekarzy znajdujących się w Centralnym Rejestrze Lekarzy, tj. imienia/imion, nazwiska, numeru PESEL, numeru prawa wykonywania zawodu, posiadanych specjalizacji i ich stopni, daty uzyskania prawa wykonywania zawodu, terminu upływu prawa wykonywania zawodu, statusu, oraz numeru i nazwy okręgowej izby lekarskiej, której lekarz jest członkiem. W uzasadnieniu wniosku wskazano, że udostępnienie powyżej wskazanych danych związane jest z realizacją zadań określonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.), w szczególności związanych z zawieraniem i rozliczaniem umów o udzielanie świadczeń zawieranych pomiędzy świadczeniodawcami a Narodowym Funduszem Zdrowia.
Pismem z dnia 16 lipca 2009 r. odpowiedziano skarżącemu, że dostęp do danych Centralnego Rejestru Lekarzy może być zapewniony po zawarciu stosownej umowy z Naczelną Izbą Lekarską. Dodatkowo wskazano, że dane te mają charakter danych osobowych, w związku z czym zasady dostępu do nich określa ustawa o ochronie danych osobowych, nie zaś ustawa o dostępie do informacji publicznej. Tymczasem w ocenie Prezesa Naczelnej Rady Lekarskiej, Centralny Rejestr Lekarzy nie zawiera informacji publicznej, a zatem organ nie ma obowiązku jego udostępnienia w trybie wskazanej ustawy.
Pismem z dnia 4 sierpnia 2009 r. Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia zwrócił się do Prezesa Naczelnej Rady Lekarskiej o rozpoznanie jego wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia 22 czerwca 2009 r. w formie przewidzianej w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.), tj. poprzez wydanie decyzji administracyjnej.
W odpowiedzi na powyższe organ pismem z dnia 4 września 2009 r. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, iż żądane przez skarżącego informacje nie stanowią informacji publicznej, co oznacza, że nie ma możliwości zastosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej i wydania decyzji w trybie art. 16 ust. 1 tejże ustawy.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 października 2009 r. skarżący wniósł o zobowiązanie Prezesa Naczelnej Rady Lekarskiej do wydania decyzji w terminie 14 dni od dnia doręczenia organowi odpisu prawomocnego wyroku oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania. W uzasadnieniu natomiast przedstawił opisany już powyżej stan faktyczny i stwierdził, że organ zobowiązany był rozstrzygnąć przedmiotową sprawę w drodze decyzji administracyjnej. Jednak na dzień złożenia skargi Prezes Naczelnej Rady Lekarskiej nie udostępnił żądanej informacji publicznej, jak również nie wydał decyzji odmawiającej jej udostępnienia. Stąd też, w ocenie skarżącego, uznać należy, że organ pozostaje w bezczynności.