Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Wiesława Batorowicz po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 listopada 2014 r. wniosku o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi T. K. na bezczynność Dyrektora Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w [...] w przedmiocie nieprzekazania wniosku do właściwego organu postanawia 1. zwolnić skarżącego od kosztów sądowych w całości, 2. ustanowić dla T. K. radcę prawnego, którego wyznaczy Okręgowa Izba Radców Prawnych w Poznaniu. /-/ W. Batorowicz
Skarżący T. K. w piśmie procesowym z dnia 31 maja 2014 r., złożonym po doręczeniu stronie odpowiedzi organu na skargę oraz we wniosku złożonym na urzędowym formularzu PPF z dnia 16 czerwca 2014 r. wniósł o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu (adwokata lub radcy prawnego),.
W uzasadnieniu wniosku o zwolnienie do kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego lub adwokata (dane z rubryki 4. wniosku) skarżący oświadczył, że pozostaje bez zatrudnienia i dochodów. W kwietniu 2009 r. zarejestrował się w PUP, jednak organ odmówił przyznania mu statusu osoby bezrobotnej, co jest przedmiotem sprawy sądowoadministracyjnej; nie uzyskuje żadnych dochodów i nie ma dostępu do "zamkniętych" ofert pracy w PUP i nie korzysta z pomocy społecznej. Zamieszkuje u rodziny i pozostaje na jej utrzymaniu. Nie prowadzi własnego gospodarstwa domowego. Skarżący podał, że nie ma żadnego majątku, w tym nieruchomości, oszczędności ani wartościowych ruchomości. Podniósł, że udział profesjonalnego pełnomocnika w jego sprawie wynika z potrzeby umożliwienia stronie dochodzenia swych praw przed sądem.
Postanowieniem z dnia 31 lipca 2014 r. Sąd odrzucił skargę z uwagi na jej niedopuszczalność.
W kolejnym piśmie z dnia 31 sierpnia 2014 r. dodatkowo wniósł o ustanowienie pełnomocnika procesowego z urzędu celem umożliwienia mu wniesienia środka odwoławczego (skargi kasacyjnej) od postanowienia tutejszego Sądu z dnia 31 lipca 2014 r.
Na wezwanie Sądu skarżący uzupełnił wniosek o dane i oświadczenia zawarte w piśmie procesowym z dnia 14 września 2014 r.
Z łącznie ujmowanych pism skarżącego wniesionych na potrzeby postępowania w przedmiocie prawa pomocy wynika, że strona wskazuje na brak zatrudnienia, całkowity brak dochodów, brak oszczędności, brak majątku, oraz że pozostaje na utrzymaniu rodziny, przy której zamieszkuje, a nie prowadzi własnego gospodarstwa domowego; korzysta ze środków do życia otrzymywanych od rodziny; odmówiono mu statusu osoby bezrobotnej; nie ma dostępu do "zamkniętych" ofert pracy i do pomocy społecznej; z uwagi na brak dochodów nie składał zeznań podatkowych, nie ma także oszczędności, więc nie posiada rachunku bankowego; nie jest w stanie podać wysokości kosztów swojego koniecznego utrzymania ponoszonych przez rodzinę, bowiem potrzebne dobra otrzymuje od rodziny i nie ewidencjonuje ich; nie spłacił w pełni kredytu na łączną kwotę około 11 tys. zł, obecnie spłaca ratalnie grzywnę [...] w wysokości około [...] tys. zł., na co środki otrzymuje od rodziny, na który to cel pożycza od niej 100 zł miesięcznie; zadłużony jest aktualnie u rodziny na kwotę około 20 tys. zł, a zadłużenie powstawało począwszy od czasu utraty pracy.
Skarżący podnosi, że tych wszystkich względów nie ma możliwości opłacenia pełnomocnika z wyboru ani uiszczenia kosztów sądowych.
Postanowieniem referendarza sądowego tutejszego Sądu z dnia 19 września 2014 r. odmówiono skarżącemu przyznania prawa pomocy.
W terminowo wniesionym sprzeciwie z dnia 12 października 2014 r. skarżący zakwestionował wnioski wskazane w postanowieniu referendarza sądowego z dnia 19 września 2014 r., stwierdzając, że wyjawił swoją rzeczywistą sytuację finansową i rodzinną, a nie przedłożył dokumentów poświadczających taki stan rzeczy, gdyż nie sposób udowodnić faktu i okoliczności, jakie po prostu nie istnieją. Podtrzymał swoje twierdzenia, że nie prowadzi z nikim wspólnego gospodarstwa domowego oraz nie posiada własnej rodziny, a osoby, na których utrzymaniu pozostaje, nie prowadzą z nim wspólnego gospodarstwa domowego i też nie są jego domownikami. Wyjaśnił, że "nie prowadzi własnego domu", a jedynie "od czasu do czasu przybywa do członków" swojej rodziny "celem np. pożywienia się lub przenocowania (albo np. aby nie chodzić po ulicach miasta lub napisać pismo do sądu celem odpowiedzi, albo co najważniejsze - pomagać chorej i już starszej matce)", których to okoliczności nie sposób traktować jako prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego. Podtrzymał również stanowisko o braku podstaw do podania Sądowi informacji na temat sytuacji dochodowej osób, na których utrzymaniu skarżący pozostaje. Podniósł również, że w innych sprawach prowadzonych w tutejszym Sądzie zostało mu przyznane prawo pomocy w tożsamych okolicznościach sprawy.