Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Matczak po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. D. na bezczynność Dyrektora Aresztu Śledczego w przedmiocie nieudzielenia odpowiedzi na pismo postanawia odrzucić skargę. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
B. D. (dalej jako: "Skarżący") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na bezczynność Dyrektora Aresztu Śledczego (dalej jako: "Dyrektor AŚ") w sprawie braku odpowiedzi na pismo dotyczące przeniesienia. Podał, że w dniu 29 grudnia 2020 r. zwrócił się do Dyrektora AŚ w kwestii dotyczącej "przeniesienia z celi Nr [...] na celę [...]. Podniósł, że ponieważ ponownie dokonano jego przeniesienia zwrócił się do Dyrektora AŚ o wyjaśnienie tej sytuacji. Do dnia wniesienia skargi nie otrzymał odpowiedzi na wskazane pismo. Wskazał, że oczekuje interwencji i zajęcia stanowiska w sprawie, analizy sprawy, konsekwencji prawno-karnych, wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, zawieszenia lub wydalenia ze służby.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor AŚ wniósł o oddalenie skargi w całości, bądź pozostawienie jej bez rozpoznania z uwagi na to, że droga sądowa w trybie administracyjnym jest niedopuszczalna, a właściwym do rozpatrzenia skargi jest Sąd Penitencjarny. Podano, że po zapoznaniu się z pismem Skarżącego oraz przeglądu całości posiadanej dokumentacji, m.in. rejestrów skarg i próśb nie odnotowano wpływu pisma z datą wskazaną w skardze. Odnotowano natomiast pismo przekazane przez Dyrektora Aresztu Śledczego z dnia 25.01.2021r. sygn. [...] (wpływ do Aresztu Śledczego w dniu 01.02.2021 r.), dotyczące, jak wynika z jego treści prośby dot. "umieszczenia w celach mieszkalnych". Na wskazane pismo Skarżący otrzymał odpowiedź pismem z 04.02.2021 r. o sygn. [...].
Podniesiono nadto, że powyższa sprawa powinna zostać rozpatrzona na podstawie przepisów zawartych w Kodeksie karnym wykonawczym oraz rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 13.08.2003 r. w sprawie sposobów załatwiania wniosków, skarg i próśb osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (t.j. Dz.U. z 2013r., poz. 647 z późn. zm), dalej jako: "rozporządzenie z 2003 r.". Podano, że na podstawie art. 7 kodeksu karnego wykonawczego (dalej jako: "k.k.w.") właściwym do rozpoznania skargi Skarżącego jest sąd penitencjarny (Sąd Okręgowy). Podniesiono, że na podstawie art. 6 k.k.w. Skarżący obowiązany jest uzasadnić żądania zawarte w skardze w sposób umożliwiający ich rozpoznanie, w szczególności dołączyć odpowiednie dokumenty. Tymczasem Skarżący nie uzasadnił skargi, jak też nie wskazał okoliczności potwierdzających zasadność jego zarzutów.
Wyjaśniono nadto, że Skarżący nigdy nie podnosił zarzutów zawartych w skardze na brak uzasadnienia odpowiedzi na prośbę. Skarżącego poinformowano bowiem o podstawach prawnych przeniesienia tj. zgodnie z art. 110 Kodeksu karnego wykonawczego (dalej: "k.k.w.") osadza się w celi mieszkalnej wieloosobowej lub jednoosobowej. Podano, że przy dokonywaniu rozmieszczeń uwzględnia się wszystkie kryteria, o których mowa w art. 110 § 4 k.k.w. oraz w rozdziale 3 § 10 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 21 grudnia 2016 r. w sprawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności. Poinformowano, że osadzony w każdej chwili może zostać przemieszczony do innej celi mieszkalnej, nie przysługuje mu w tej sprawie prawo wyboru celi, czy współosadzonego. Zmiany rozmieszczenia osadzonych w oddziałach mieszkalnych są czynnościami bieżącymi, których celem jest prawidłowe wykonywanie kary pozbawienia wolności.