Sprawa ze skargi na bezczynność Komendanta Szpitala Wojskowego w przedmiocie wypłaty wynagrodzenia wraz z odsetkami
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Asesor WSA Beata Jezielska po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2005r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi G. P. na bezczynność Komendanta Szpitala Wojskowego w przedmiocie wypłaty wynagrodzenia wraz z odsetkami postanawia odrzucić skargę

Inne orzeczenia o symbolu:
6190 Służba Cywilna, pracownicy mianowani, nauczyciele
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Szpitala
Uzasadnienie

G. P. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie pismo nazwane pozwem, wnosząc o zasądzenie od Komendanta Szpitala Wojskowego kwoty podwyżki gwarantowanej za lata 2001, 2002, nagrody rocznej za lata 2001, 2002, 2004 oraz wyrównania wynagrodzenia za pozostawanie w gotowości do udzielania pomocy medycznej za lata 2001, 2002, a także wypłacenia należności za dyżury medyczne pełnione w miesiącach maj - wrzesień 2003r., wykazanych w decyzji Komendanta Szpitala nr "[...]" z dnia 7 listopada 2003r., wraz z ustawowymi odsetkami od l stycznia 2001 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podał, iż w pozwanym zakładzie był zatrudniony w latach 2001 - 2005 na czas nieokreślony. Wyjaśnił, iż gwarantowana podwyżka wraz z nagrodą roczną oraz wynagrodzeniem za pozostawanie w gotowości udzielania pomocy medycznej i dyżury medyczne nie została mu wypłacona, zaś wielokrotne pisemne upomnienia kierowane do Komendanta Szpitala nie spowodowały wypłaty zaległych świadczeń, a jedynie wydanie decyzji, w której przyznano mu należne kwoty. Do swojego pisma dołączył decyzje Komendanta przyznające mu dochodzone należności.

W odpowiedzi na skargę Komendant "[...]" Szpitala Wojskowego wniósł o jej odrzucenie. W uzasadnieniu podano, iż wobec wniesienia skargi na bezczynność skarżący jest zobowiązany w pierwszej kolejności wykorzystać środek prawny określony w art. 37 Kodeksu postępowania administracyjnego, tj. złożyć zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia na nie załatwienie sprawy w terminie. Stosownie zaś do treści art. 53 § l ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. Skoro decyzję z dnia 7 listopada 2003r. skarżący odebrał w listopadzie 2003r., a skargę wniósł 28 czerwca 2005r., to podlega ona odrzuceniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie G. P. domaga się zasądzenia na jego rzecz od Komendanta "[...]" Szpitala Wojskowego kwoty pieniężnej wynikającej z decyzji z dnia 7 listopada 2003r. wraz z należnymi odsetkami. Przy czym nie kwestionuje on prawidłowości samej decyzji (nie domaga się jej kontroli), a jedynie żąda jej wykonania poprzez zasądzenie świadczenia pieniężnego z niej wynikającego. Przede wszystkim zatem Sąd musiał rozważyć, czy przedmiotowa sprawa w ogóle należy do jego właściwości. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 58 § l pkt l Postępowania przed sądami administracyjnymi sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Zatem ustalenie właściwości rzeczowej sądu musi poprzedzać badanie każdej sprawy, która do niego wpływa. Wskazać należy, iż generalnie egzekucję obowiązków o charakterze administracyjnym, w tym wynikających z decyzji administracyjnej, regulują przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2005r. Nr 229 poz. 1954), a postanowienia wydane w takim postępowaniu, a także bezczynność organu w tym zakresie podlegają - z mocy art. 3 § 2 pkt 3 i 8 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Jednakże regulacje te odnoszą się do sytuacji, w której organ administracji jest jednocześnie organem egzekucyjnym, egzekwującym obowiązki nałożone na inne podmioty. Natomiast w niniejszej sprawie żądanie zapłaty dotyczy kwoty pieniężnej wynikającej wprawdzie z decyzji administracyjnej, lecz należnej od organu administracji, który ją wydał i jednocześnie w decyzji tej został wymieniony jako płatnik tej należności (dłużnik) względem strony, do której decyzja została skierowana. Zatem z całą pewnością nie mają tutaj zastosowania powołane przepisy regulujące postępowanie egzekucyjne w administracji. Wskazać także należy, iż sam fakt, iż podmiot zobowiązany do wykonania decyzji jest jednocześnie organem administracji nie przesądza o tym, iż sprawa należy do właściwości sądu administracyjnego. Należy bowiem zważyć, iż istotą żądania strony jest roszczenie mające wprawdzie swoje źródło w akcie administracyjnym (decyzji z dnia 7 listopada 2003r.), ale będące w rzeczywistości roszczeniem o charakterze cywilnym. W związku z tym w ocenie Sądu sprawa należy do kompetencji sądu powszechnego. Na poparcie takiego stanowiska należy powołać się na tezę wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2000r. SK 12/99 (OTK 2000/5/143), w którym ustalono art. l ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego, rozumiany w ten sposób, iż w zakresie pojęcia "sprawy cywilnej" nie mogą się mieścić roszczenia dotyczące zobowiązań pieniężnych, których źródło stanowi decyzja administracyjna, jest niezgodny z art. 45 ust. l w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że w zgodzie z art. 45 ust. l Konstytucji pozostaje tylko takie rozumienie "sprawy cywilnej", które nie wyklucza z jej zakresu możliwości dochodzenia roszczeń cywilnoprawnych tylko z tej przyczyny, że ich źródłem jest decyzja administracyjna ustalająca obowiązek spełnienia określonego świadczenia pieniężnego na rzecz konkretnej osoby. W ocenie Trybunału za sprzeczne z Konstytucją należy uznać stosowanie przez sądy swoistego automatyzmu: jeśli źródłem powstałego stosunku prawnego jest decyzja administracyjna (akt administracyjny), to stosunek ten nie może mieć charakteru cywilnoprawnego i - w konsekwencji - droga sądowa jest niedopuszczalna. Jak wykazano wyżej, takie rozumowanie nie znajduje uzasadnienia prawnego i prowadzi do całkowitego pozbawienia ochrony sądowej, co pozostaje w oczywistej sprzeczności z art. 45 ust. l Konstytucji. Stanowisko to wynika - jak wskazał Trybunał - po pierwsze z faktu, że w zakresie pojęcia "sprawa cywilna" mieszczą się także roszczenia dotyczące zobowiązań pieniężnych, których źródło stanowią akty administracyjne. Podkreślono, iż choć w doktrynie prawa cywilnego ciągle nie osiągnięto zgodności poglądów co do katalogu i podziału zdarzeń cywilnoprawnych, nigdy nie było wątpliwości co do tego, że akty (decyzje) administracyjne mogą stanowić źródło stosunków cywilnoprawnych; wraz z orzeczeniami sądowymi o charakterze konstytutywnym oraz oświadczeniami woli tworzą one kategorię czynności. Wskazano, iż w szczególności nie można wykluczyć, że roszczenie o zapłatę powstałe na tle stosunku administracyjno-prawnego ma charakter cywilnoprawny, a spór dotyczący jego wykonania należy zakwalifikować jako sprawę cywilną. Po drugie Trybunał zwrócił uwagę, iż w przypadku wykluczenia drogi do dochodzenia tych roszczeń przed sądami powszechnymi, osoba uprawniona do świadczenia nie dysponuje żadną możliwością realizacji prawa. Przyjęty w Polsce model sądownictwa administracyjnego nie dopuszcza bowiem badania przez Naczelny Sąd Administracyjny cywilnoprawnych skutków niewykonania lub nienależytego wykonania legalnej i niewadliwej decyzji administracyjnej. Wyłączenie analizowanych spraw z kategorii "spraw cywilnych", a tym samym - wyłączenie ochrony przed sądem powszechnym, jest więc równoznaczne z całkowitym zamknięciem drogi sądowego dochodzenia ewentualnych roszczeń związanych ze świadczeniami pieniężnymi mającymi swe źródło w decyzji administracyjnej. Pomimo zmiany przepisów dotyczących sądownictwa administracyjnego w związku z wejściem w życie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi powyższe orzeczenie Trybunału zachowuje swoją aktualność. Także w orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażano wielokrotnie pogląd, iż z art. 45 ust. l Konstytucji, gwarantującego prawo do sądu, oraz z art. 177 Konstytucji, wynika domniemanie właściwości sądu powszechnego we wszystkich sprawach przedstawionych do rozpoznania, z wyjątkiem spraw ustawowo zastrzeżonych do właściwości innych sądów (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2003r. III CK 319/03 (OSNC 2005/2/31), postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2002r., III CK 53/02 (OSNC 2003, nr 2, póz. 31), uchwał składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2003r. III CZP 85/02 (OSNC 2003, nr 10, poz. 129).

Przytoczone orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego oraz Sądu Najwyższego wskazuje, iż akt administracyjny w postaci decyzji wywołuje także skutki cywilnoprawne. W przypadku, gdy z wydanej decyzji wynika konieczność zapłaty określonej kwoty pieniężnej, należnej od organu, który decyzję wydał, do orzekania w tego rodzaju sprawach właściwe są sądy powszechne. Zasadność przedstawionego stanowiska dodatkowo potwierdza fakt, iż sprawowanie wymiaru sprawiedliwości przez sąd administracyjny ogranicza się jedynie kontroli działalności administracji publicznej, pod względem zgodności z prawem (art. l ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz. 1269). Sąd ten - w przeciwieństwie do sądu powszechnego - nie ma zatem uprawnień do zasądzania określonych roszczeń, czego domaga się strona w niniejszej sprawie. Ponadto w sąd administracyjny nie dysponuje środkami prawnymi pozwalającymi na skuteczne wyegzekwowanie wykonania takiej decyzji, w której organ ją wydający nałożył na siebie określone obowiązki.

Z powyższych względów skarga podlega odrzuceniu. W związku z tym na podstawie art. 58 § l pkt l w związku z art. 58 § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
6190 Służba Cywilna, pracownicy mianowani, nauczyciele
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Szpitala