Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Adam Matuszak po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. Z. na bezczynność Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o uzupełnienie postanowienia na skutek sprzeciwu A. Z. od postanowienia Referendarza sądowego w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Olsztynie z dnia 6 czerwca 2013 r., sygn. akt II SAB/Ol 48/12 w przedmiocie odmowy przyznania prawa pomocy postanawia odmówić przyznania skarżącemu prawa pomocy. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Olsztynie postanowieniem z dnia 6 czerwca 2013 r. (sygn. akt II SAB/Ol 48/12) odmówił przyznania A. Z. prawa pomocy (zwolnienia od wpisu i ustanowienia imiennie wskazanego adwokata). W rozstrzygnięciu wskazał m.in., iż wnioskodawca nie ujawnił źródła utrzymania siebie i źródła finansowania ponoszonych wydatków, w tym związanych z posiadaniem wykazanych nieruchomości
Kwestionując rozstrzygnięcia referendarza, w złożonym sprzeciwie A. Z. zarzucił naruszenie licznych przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, w konkluzji stwierdzając, że stanowisko referendarza zaprezentowane w zakwestionowanym postanowieniu jest wadliwe i gołosłowne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
W myśl art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz.270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.), w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.
Skuteczne wniesienie sprzeciwu przez skarżącego, w myśl cytowanego przepisu, powoduje utratę mocy postanowienia referendarza sądowego z dnia 6 czerwca 2013 r. i konieczność rozpoznania sprawy, będącej przedmiotem sprzeciwu, przez Sąd.
Prawo pomocy jest szczególną instytucją postępowania przed sądami administracyjnymi, mającą na celu zagwarantowanie konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które nie są w stanie samodzielnie ponieść kosztów postępowania sądowego. Wskazać należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 245 § 1 p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 245 § 2 p.p.s.a.). Przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).
Powołane przepisy stanowią odstępstwo od generalnej zasady ponoszenia kosztów postępowania sądowoadministracyjnego zawartej w art. 199 p.p.s.a. Rzeczą wnioskodawcy - jako zainteresowanego - jest wykazanie zasadności złożonego wniosku o przyznanie prawa pomocy. Zatem to na nim spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z prawa pomocy, zaś rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę udowodnione. Prawo pomocy w zakresie całkowitym zostanie bowiem przyznane tylko w sytuacji, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek lub pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Wniosek o przyznanie prawa pomocy składany jest na urzędowym formularzu