Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku S. K. o zasądzenie kosztów postępowania w sprawie ze skargi S. K. na bezczynność Dziekana Wydziału A Szkoły A w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej informacji publicznej postanawia zasądzić od Dziekana Wydziału A Szkoły A na rzecz skarżącego S. K. kwotę 340 zł (słownie: trzysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
Wyrokiem z dnia 2 grudnia 2014 r., sygn. akt II SAB/Ol 103/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi S. K. na bezczynność Dziekana Wydziału A Szkoły A w udostępnieniu informacji publicznej, umorzył postępowanie sądowe w zakresie bezczynności organu (pkt I), stwierdził, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (pkt II); nie wymierzył organowi grzywny (pkt III) oraz zasądził od Dziekana A Szkoły A na rzecz skarżącego S. K. kwotę 357 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego (pkt IV).
Sąd I instancji wskazał, że koszty postępowania obejmują zwrot od organu na rzecz strony skarżącej uiszczonego wpisu od skargi w kwocie 100 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 240 zł oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.
W zażaleniu na powyższe postanowienie (pkt IV wspomnianego wyroku) Dziekan Wydziału A Szkoły A zarzucił Sądowi I instancji naruszenie przepisów postępowania, które polegało na niewłaściwym zastosowaniu art. 54 § 3 P.p.s.a., skutkującym dalej niewłaściwym zastosowaniem w sprawie przepisu art. 201 § 1 P.p.s.a. Organ wskazał, że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy, ponieważ doprowadziło do bezpodstawnego zasądzenia od organu na rzecz strony skarżącej kwoty kosztów zastępstwa procesowego. Zdaniem organu, gdy sąd administracyjny umarza postępowanie sądowe jako bezprzedmiotowe na podstawie art. 161 § 1 pkt. 3 P.p.s.a, uznaje się to za inne przyczyny umorzenia, niż wskazane w art. 201 P.p.s.a., a w takiej sytuacji brakuje podstawy do zasądzania zwrotu kosztów na rzecz skarżącego od organu. Powołał się w tym zakresie na postanowienie NSA z dnia 14 listopada 2014 r., sygn. akt II GSK 2136/14. W oparciu o te zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Postanowieniem z dnia 12 lutego 2015r., sygn. akt I OZ 97/15 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżone postanowienie i sprawę w tym zakresie przekazał Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu wskazano, że z uwagi na fakt, iż zasądzona tytułem zwrotu kosztów przez Sąd Wojewódzki kwota obejmowała opłatę skarbową od pełnomocnictwa, której strona jednak nie uiściła, zaskarżone postanowienie podlegało uchyleniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. p.p.s.a. sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Przez ocenę prawną, o której mowa w art. 190 p.p.s.a., należy zaś rozumieć osąd o prawnej wartości sprawy, a ocena prawna może dotyczyć stanu faktycznego, wykładni przepisów prawa materialnego i procesowego, prawidłowości korzystania z uznania administracyjnego, jak też kwestii zastosowania określonego przepisu prawa jako podstawy do wydania takiej, a nie innej decyzji. Obowiązek podporządkowania się ocenie prawnej wyrażonej w wyroku (postanowieniu) Naczelnego Sądu Administracyjnego, ciążący na sądzie rozpoznającym ponownie daną sprawę, może być wyłączony tylko w wypadku istotnej zmiany stanu prawnego lub faktycznego.
Wskazać zatem należy, że uchylając postanowienie dotyczące kosztów postępowania w niniejszej sprawie, zawarte w wyroku z dnia 2 grudnia 2014r. tut. Sądu, Naczelny Sąd Administracyjny zakwestionował fakt, iż zasądzona tytułem zwrotu kosztów przez Sąd Wojewódzki kwota obejmowała opłatę skarbową od pełnomocnictwa, której strona jednak nie uiściła. Podniesiono również, że Sąd I instancji powołał niewłaściwą podstawę prawną w postaci art. 201 § 1 p.p.s.a., zamiast art. 200.
W związku z tym ponownie rozpatrując wniosek pełnomocnika skarżącego, Sąd uwzględnił ww. okoliczności.
O kosztach postępowania, obejmujących zwrot od organu na rzecz skarżącego uiszczonego wpisu od skargi w kwocie 100 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 240 zł rozstrzygnięto zatem w oparciu o art. 200 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013r., poz. 490).