Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec, Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Protokolant Referent Bartłomiej Maciak, po rozpoznaniu w dniu 21 października 2014 r. na rozprawie sprawy ze skargi M. B. na bezczynność Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie wniosku o uzupełnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 17 czerwca 2014 r., sygn. akt II SAB/Lu 711/13 postanawia odmówić uzupełnienia wyroku.
Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2014 r., sygn. akt II SAB/Lu 711/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie stwierdził, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w J. L. prowadził w sposób przewlekły postępowanie w sprawie M B. Stwierdzono przy tym, że przewlekłe prowadzenie postępowania nie miało miejsca z rażącym naruszeniem prawa i umorzono postępowanie w zakresie zobowiązania organu do wydania aktu..
Wyrok ten wraz z uzasadnieniem sporządzonym na wniosek skarżącej został jej doręczony w dniu 1 sierpnia 2014 r. (k. 88 akt sądowych).
W dniu 8 sierpnia 2014 r. do Sądu wpłynął wniosek skarżącej o uzupełnienie ww. wyroku na podstawie art. 157 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skarżąca podniosła, że wnosi o uzupełnienie uzasadnienia, ponieważ "nie została poparta wykładnią całej ustawy a ma istotne znaczenie, albowiem stosownie do art. 1 § 2 ww. ustawy celem kontroli sprawowanej przez sąd administracyjny jest ocena zgodności z prawem działalności publicznej. Zatem jest to kwestia art. 48 ust. 1 Prawo budowlane w związku z art. 48 ust. 4 Prawo budowlane w nawiązaniu do pisma Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w J. L. z dnia [...]., znak: [...] oraz postanowienia [...]".
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 157 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a. - strona może w ciągu czternastu dni od doręczenia wyroku z urzędu - a gdy wyroku nie doręcza się stronie od dnia ogłoszenia - zgłosić wniosek o uzupełnienie wyroku, jeżeli sąd nie orzekł o całości skargi albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien był zamieścić z urzędu.
Z uzasadnienia analizowanego wniosku wynika, że skarżąca domaga się w istocie "uzupełnienia wyroku o uzasadnienie". Tego rodzaju żądanie nie dość, że nie jest dopuszczalne w świetle art. 157 § 1 p.p.s.a., to jeszcze na gruncie omawianej sprawy pozostaje całkowicie bezzasadne. Pomijając już bowiem fakt, że w następstwie zapadłego wyroku Sędzia sprawozdawca sporządził jego pisemne motywy, które w raz z odpisem wyroku zostały stronie skarżącej doręczone, a zatem nie może być mowy o braku uzasadnienia, to w literaturze przedmiotu oraz orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że w oparciu o art. 157 § 1 p.p.s.a. uzupełnić można jedynie wyrok, a nie jego uzasadnienie (por. postanowienia NSA z dnia 6 czerwca 2012r., sygn. akt I FSK 676/11, Lex nr 1334535, z dnia 10 marca 2008 r., sygn. akt II OZ 1361/07, LEX nr 348205 oraz z 27 maja 2011 r., II FSK 2067/09, lex nr 795354). Wniosek o uzupełnienie wyroku "o uzasadnienie" nie może więc zasługiwać na uwzględnienie.
Mając na uwadze niejasno sformułowany wniosek ubocznie należy dodać, że stosownie do art. 158 p.p.s.a. sąd, który wydał wyrok rozstrzyga wątpliwości co do jego treści. Jednak wykładnia tego orzeczenia nie może prowadzić do nowego rozstrzygnięcia. Nie może opierać się na nowej ocenie sprawy pod względem prawnym czy faktycznym. Nie może zatem prowadzić ani do zmiany merytorycznej samego rozstrzygnięcia (w efekcie do ponownej interpretacji uzasadnienia orzeczenia, jak również jego poszerzenia o inne elementy istotne zdaniem wnioskodawcy) ani też zmiany powodów takiego rozstrzygnięcia (por. post. NSA z dnia 4 lutego 2005 r., sygn. akt OZ 1312/04, niepubl. oraz post. z dnia 5 kwietnia 2005 r. sygn. akt OZ 1226/04, niepubl.). Wniosek o wykładnię nie może więc zmierzać do wyjaśnienia zawartych w uzasadnieniu orzeczenia wyrażeń prawniczych i znaczenia słów, ani do polemiki ze stanowiskiem sądu orzekającego w sprawie i wskazaniami, co do dalszego postępowania. (por. postanowienie NSA z dnia 23 czerwca 2003 r., sygn. akt I SA/Łd 1517/02, niepubl.; postanowienie SN z dnia 8 stycznia 1998 r., sygn. akt III AO 25/97, OSNP 1999, nr 4, poz. 151). Potrzeba dokonania wykładni może być zatem wyłącznie następstwem wadliwego lub nie dość precyzyjnego sformułowania orzeczenia. Jeżeli zatem orzeczenie jest kompletne, zawiera rozstrzygnięcie i jego uzasadnienie, których treść ponadto nie budzi wątpliwości określonych w art. 158 p.p.s.a., wniosek o jego wykładnię także podlegałby oddaleniu.
W niniejszej sprawie sentencja wyroku z dnia 17 czerwca 2014 r. została sformułowana w sposób jednoznaczny, nie budzący wątpliwości interpretacyjnych. Natomiast kwestionowanie ewentualnego nierozpatrzenia całości żądania oraz rozminięcie się z przedmiotem wniesionej skargi, nie mieści się w ramach wykładni, o której mowa w cytowanym wyżej przepisie (postanowienie NSA z dnia 8 lipca 2011r., sygn. akt I OZ 484/11, Lex nr 1082926).
Wobec powyższego na podstawie art. 157 § 1 p.p.s.a., odmówiono M. B. uzupełnienia wyroku z dnia 17 czerwca 2014r., sygn. akt II SAB/Lu 711/13.