Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Witold Falczyński po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w sprawie ze skargi E.G. na bezczynność Dyrektora Gimnazjum Nr [...] im. [...] w [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej p o s t a n a w i a umorzyć postępowanie.
E. G. - reprezentowana przez radcę prawnego B. M. - wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na bezczynność Dyrektora Gimnazjum Nr [...] im. [...] w [...] w zakresie załatwienia wniosku skarżącej z dnia 25 stycznia 2017 r. o udostępnienie informacji publicznej.
W piśmie z dnia 24 kwietnia 2017 r. pełnomocnik skarżącej oświadczył, że "cofa skargę na bezczynność organu wniesioną do tut. Sądu". Jednocześnie wniósł o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wskazując, że rozpoznanie ww. wniosku i udzielenie żądanej informacji publicznej nastąpiło po upływie terminu wskazanego w ustawie o dostępie do informacji publicznej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) - dalej jako "p.p.s.a.", skarżący może cofnąć skargę i sąd jest tą czynnością związany. Jednakże sąd może uznać cofnięcie za niedopuszczalne, jeżeli zmierzałoby ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności. W myśl zaś art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli skarżący skutecznie cofnął skargę.
Zdaniem Sądu, cofnięcie skargi w niniejszej sprawie nie jest niedopuszczalne w rozumieniu art. 60 p.p.s.a. Dlatego też - wobec jednoznacznego oświadczenia przez pełnomocnika skarżącej, iż cofa on skargę na bezczynność organu wniesioną do tutejszego Sądu - postępowanie należało umorzyć na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a.
Odnosząc się do wniosku pełnomocnika skarżącej o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wyjaśnić należy, że wobec cofnięcia skargi wniosek ten nie mógł zostać uwzględniony. Zwrot kosztów postępowania przysługuje bowiem stronie skarżącej co do zasady jedynie w razie uwzględnienie skargi (art. 200 p.p.s.a.), ewentualnie w razie umorzenia postępowania, lecz wyłącznie z przyczyny określonej w art. 54 § 3 p.p.s.a., tj. w sytuacji skorzystania przez organ - po otrzymaniu skargi - z instytucji autokontroli. Wówczas jednak podstawą umorzenia postępowania sądowego jest art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., a zwrot kosztów postępowania przysługuje skarżącemu na podstawie art. 201 § 1 p.p.s.a. Umorzenie postępowania na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a., będące skutkiem skutecznego cofnięcia skargi, nie daje natomiast podstaw do orzeczenia o zwrocie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania, a jedynie do zwrotu wpisu od skargi, o ile cofnięcie skargi nastąpiło do dnia rozpoczęcia rozprawy (art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). W niniejszej sprawie nie zachodziła jednak konieczność zwrotu skarżącej wpisu od skargi, albowiem takowy wpis dotychczas nie został przez nią uiszczony (skarżąca wnosząc skargę zwróciła się bowiem o przyznanie jej prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i wniosek ten został przekazany celem rozpoznania referendarzowi sądowemu, lecz dotychczas - wobec konieczności wezwania strony skarżącej do jego uzupełnienia - nie został załatwiony).
Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.