Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Witold Falczyński po rozpoznaniu w dniu 29 października 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. O. na przewlekłość postępowania Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w L. w przedmiocie dostosowania budynku Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w L. do obsługi osób niepełnosprawnych p o s t a n a w i a odrzucić skargę.
R. O. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w L. skargę na przewlekłość postępowania Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w L. w sprawie dostosowania mieszczącego się w tym Ośrodku "[..]" do obsługi osób poruszających się na wózku inwalidzkim.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w L. wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w L. zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
W myśl art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej jako "p.p.s.a."), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie m.in. w sprawach skarg na:
- decyzje administracyjne (pkt 1);
- postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty (pkt 2);
- postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie (pkt 3);
- inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (pkt 4);
- pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach (pkt 4a);
- bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych wyżej (pkt 8).
W niniejszej sprawie przedmiotem skargi - jak wynika z jej treści - skarżąca uczyniła przewlekłość postepowania Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w L. w zakresie dostosowania budynku tego Ośrodka do wymogów związanych o obsługą osób niepełnosprawnych. Eliminowanie przez organy administracji w ich siedzibach barier architektonicznych uniemożliwiających swobodne poruszanie się przez osoby niepełnosprawne - o ile nie jest przedmiotem postępowania prowadzonego przez organy architektoniczno-budowlane lub organy nadzoru budowlanego - nie podlega jednak kognicji sądów administracyjnych.
W szczególności podejmowanie przez poszczególne organy, w tym organy pomocy społecznej, takich działań nie wiąże się z wydawaniem przez nie decyzji administracyjnych lub postanowień. Działań takich nie sposób również utożsamiać z czynnościami bądź aktami z zakresu administracji publicznej, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., chociażby ze względu na to, że są one pozbawione charakteru władczego i indywidualnego (zob. J. P. Tarno: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Wydanie 4, Warszawa 2010, str. 28-29). Oczywistym jest także, iż inwestycje w zakresie usuwania barier architektonicznych w budynkach publicznych, co do zasady, nie wiążą się z wydawaniem przez organy mające w tych budynkach siedziby interpretacji przepisów prawa podatkowego, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4a powyższej ustawy.
Skoro zatem kwestia dostosowania przez Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w L. budynku tego Ośrodka do obsługi osób niepełnosprawnych nie odnosi się do żadnego z przypadków określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a., to w świetle pkt 8 tego unormowania niedopuszczalnym jest zaskarżenie do sądu administracyjnego przewlekłości postępowania powyższego organu w tym zakresie. W związku z tym przedmiotowa skarga R. O. nie może być rozpoznana merytorycznie, lecz podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.
Ubocznie wypada wyjaśnić, że opisane w skardze zaniedbania Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w L. skarżąca może uczynić przedmiotem skargi złożonej do właściwego organu na podstawie art. 227 k.p.a.
Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia.