Dnia 10 kwietnia 2017 roku Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi Wydział II - Agnieszka Grosińska po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2017 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku E.G. o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie z skargi E.G. na bezczynność Dyrektora Publicznego Gimnazjum nr [...] im. [...] w Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy. AG
II SAB/Łd 47/17
Uzasadnienie
E.G. zwróciła się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi o zwolnienie jej od kosztów sądowych, w sprawie z jej skargi na bezczynność Dyrektora Publicznego Gimnazjum nr [...] im. [...] w Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.
Ze złożonego wniosku oraz z oświadczenia o stanie rodzinnym i majątkowym wynika, że skarżąca prowadzi gospodarstwo domowe z dwiema córkami. Rodzina utrzymuje się z wynagrodzenia za pracę skarżącej w wysokości 400 zł oraz alimentów na córki w łącznej kwocie 1500 zł. Strona wskazała, że spłaca kredyt w kwocie 3200 zł, pożyczkę w kwocie 53500 zł. Koszt utrzymania mieszkania oszacowała na kwotę 500 zł, a zakup leków to wydatek rzędu 400 zł. Podała, ze po opłaceniu raty pożyczki i stałych płatności na utrzymanie pozostaje jej około 900 zł miesięcznie.
Z uwagi na fakt, że oświadczenie skarżącej okazało się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych, zarządzeniem starszego referendarza sądowego z dnia 6 marca 2017 r. wnioskodawczyni została wezwana do złożenia:
1/ zaświadczenia wystawionego przez pracodawcę o zatrudnieniu ze wskazaniem wymiaru czasu pracy i wysokości wynagrodzenia,
2/ odpisu lub kopii poświadczonej za zgodność z oryginałem zeznań podatkowych za rok 2016 i 2015 dla podatku dochodowego,
3/ informacji o prowadzonej przez wnioskodawczynię działalności gospodarczej, a także dokumentów potwierdzających wysokość osiąganych z tego tytułu dochodów (przychodów i kosztów ich uzyskania),
4/ informacji o spółkach, w których wnioskodawczyni jest wspólnikiem lub członkiem zarządu wraz z wykazem tych spółek, ilości i wartości udziałów oraz dochodach uzyskiwanych z tego tytułu w okresie 1 stycznia 2016 - 28 lutego 2017 r.,
5/ wyciągów z rachunków bankowych, których wnioskodawczyni jest posiadaczem lub współposiadaczem za ostatnie 3 miesiące;
6/ nadesłania informacji o miejscu zamieszkania skarżącej i jej rodziny (tytuł prawny do zajmowanego lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego),
7/ informacji o celu, na jaki zaciągnięty zostały pożyczka i kredyt, na których spłatę skarżąca się powołuje,
8/ informacji, czy skarżąca pozostaje w stosunku pokrewieństwa lub powinowactwa z radcą pr. B.M., w terminie 7 dni pod rygorem odmowy przyznania prawa pomocy.
Wezwanie doręczone zostało wnioskodawczyni w dniu 13 marca 2017 r. Do dnia dzisiejszego skarżąca nie złożyła wymaganych dokumentów i informacji.
Referendarz sądowy zważył, co następuje:
Prawo pomocy jest szczególną instytucją postępowania przed sądami administracyjnymi, która ma na celu zagwarantowanie konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które nie są w stanie samodzielnie ponieść kosztów postępowania sądowego. Stanowi ono realizację uprawnień wynikających z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 6 Konwencji o ochronie prawa człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (Dz.U. z 1993 roku, Nr 61, poz. 284 ze zm.). Wskazać jednak należy, że prawo dostępu do sądu nie ma charakteru absolutnego i może być przedmiotem uzasadnionych prawnie ograniczeń. W przypadku, gdy dostęp jednostki do sądu jest ograniczony, czy to przez działanie prawa, czy faktycznie, ograniczenie tego prawa nie będzie sprzeczne ze wskazanymi wyżej przepisami Konstytucji i Konwencji, gdy ograniczenie dostępu do sądu nie narusza samej istoty tego prawa i gdy zmierza do realizacji uzasadnionego prawnie celu oraz gdy zachowana została rozsądna relacja proporcjonalności pomiędzy stosowanymi środkami a celem, do realizacji którego stosowane środki zmierzały. Stąd ograniczona ilość funduszy publicznych dostępna na udzielanie pomocy prawnej sprawia, że koniecznością systemu wymiaru sprawiedliwości jest przyjęcie procedury selekcji, a sposób, w jaki ta procedura funkcjonuje w poszczególnych sprawach, winien być pozbawiony arbitralności lub dysproporcjonalności i nie powinien rzutować na istotę prawa dostępu do sądu (por. wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 16 lipca 2002 roku w sprawie P., C. i S. vs. Wielka Brytania nr 56547/00, dostępny w Systemie Informacji Prawnej LEX, Lex nr 75481).