Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dorota Pędziwilk - Moskal po rozpoznaniu w dniu 20 września 2019 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B.B. na bezczynność Dyrektora Ponadgimnazjalnego Zespołu Szkół Ekonomicznych im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Sandomierzu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia: I. umorzyć postępowanie sądowe; II. zwrócić B.B. kwotę 100 (sto) złotych uiszczoną tytułem wpisu od skargi.
B.B. w dniu 18 lipca 2019 r. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skargę na bezczynność Dyrektora Ponadgimnazjalnego Zespołu Szkół Ekonomicznych im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Sandomierzu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o umorzenie postępowania i wskazał, że w dniu 25 lipca 2019 r. przekazał skarżącej żądaną przez nią wnioskiem z dnia
15 kwietnia 2019 r. informację publiczną, na adres poczty elektronicznej wskazany w ww. wniosku, tym samym uwzględniając skargę na bezczynność.
W piśmie z dnia 26 sierpnia 2019 r. skarżąca, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wskazała, że w dniu 25 lipca 2019 r. organ udzielił jej informacji publicznej zawartej we wniosku z dnia 15 kwietnia 2019 r. W związku z tym oświadczyła, że cofa skargę oraz wnosi o zasądzenie od organu zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcy prawnego według norm przepisanych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., skarżący może cofnąć skargę. Cofnięcie skargi wiąże sąd. Jednakże sąd uzna cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.
Z powołanego przepisu wynika, że skarżący jest dysponentem skargi, który inicjuje postępowanie sądowoadministracyjne, a Sąd jest związany oświadczeniem o cofnięciu skargi, o ile nie stwierdzi wystąpienia przesłanek negatywnych wskazanych w art. 60 p.p.s.a.
W rozpoznawanej sprawie Sąd nie stwierdził wystąpienia przesłanek czyniących cofnięcie skargi niedopuszczalnym, w związku z czym uznać należało cofnięcie skargi za dopuszczalne i skuteczne.
Wobec umorzenia postępowania sądowego na skutek cofnięcia skargi, wniosek o zasądzenie od organu na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania sądowego nie mógł zostać uwzględniony. Cofnięcie skargi pełnomocnik strony skarżącej uzasadnił tym, że organ udostępnił skarżącej żądaną informację publiczną, z przekroczeniem ustawowego terminu oraz po wniesieniu skargi - co czyni, w jego ocenie, zasadnym wniosek skarżącej o zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcy prawnego.
Zdaniem Sądu, brak jest podstaw prawnych do zastosowania art. 201 § 1 p.p.s.a. i zasądzenia od organu na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania. Przepis ten stosuje się, gdy umorzenie postępowania następuje z przyczyny określonej w art. 54 § 3 p.p.s.a., który nie miał w sprawie zastosowania. Przepisy, z których wynika obowiązek ponoszenia określonego ciężaru, nie mogą być interpretowane rozszerzająco. Żaden inny przepis p.p.s.a. dotyczący zasądzenia zwrotu kosztów postępowania sądowego od organu na rzecz strony skarżącej nie znajduje zaś zastosowania w razie cofnięcia skargi. Przy umorzeniu postępowania na skutek cofnięcia skargi, niezależnie do przyczyny, która legła u podstaw takiej decyzji strony skarżącej, przepisy p.p.s.a. nie przewidują zasądzenia zwrotu kosztów postępowania, a jedynie na podstawie art. 232 § 1 p.p.s.a. zwrot wpisu od pisma cofniętego do dnia rozpoczęcia rozprawy (tak: NSA w postanowieniu z dnia z 22 sierpnia 2019 r., sygn. akt II OZ 748/19, oraz z dnia 15 maja 2019 r., sygn. II OZ 437/19).
Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 w zw. z art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a. oraz na podstawie a contrario art. 201 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.