Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. - Jarosław Piątek po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2009 r. w Gorzowie Wlkp. na posiedzeniu niejawnym wniosku S.W. o udzielenie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi na bezczynność Dyrektora Instytutu Teologiczno-Filozoficznego w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o przyjęcie na piąty rok studiów postanawia: przyznać prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
Na podstawie zarządzenia Przewodniczącego Wydziału z dnia 3 lipca 2009 r., S.W. został wezwany do uiszczenia wpisu od wniesionej skargi w wysokości 100 zł.
Dnia 20 lipca 2009 r. do sądu wpłynął wniosek skarżącego złożony na urzędowym formularzu PPF o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. S.W. podał, że jest kawalerem, osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku. Nadto oświadczył, że nie posiada oszczędności ani wartościowych rzeczy ruchomych.
Wniosek zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. -dalej zwanej p.p.s.a.) prawo pomocy w zakresie częściowym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 245 § 3 p.p.s.a.).
Należy podnieść, iż co do zasady, prawo pomocy obejmuje osoby nie osiągające żadnych dochodów lub osiągające dochód wybitnie niski, który nie pozwala na uiszczenie kosztów, nawet przy poczynionych oszczędnościach w wydatkach koniecznych. Tak więc przepisy o prawie pomocy mają zastosowanie wyłącznie do osób, które mimo największych starań nie mogą poczynić oszczędności i ponieść kosztów postępowania sądowego.
Analiza sytuacji materialnej S.W. prowadzi do wniosku, że poniesienie kosztów sądowych przekracza jego możliwości majątkowe.
Należy wskazać, iż skarżący jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku. S.W. korzysta ze świadczeń z pomocy społecznej.
Skarżący nie posiada oszczędności ani wartościowych rzeczy ruchomych. Nie występują w sprawie okoliczności mogące podważyć wiarygodność oświadczenia skarżącego w powyższym zakresie.
Reasumując należy stwierdzić, iż S.W. wykazał, że nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych w rozumieniu art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji postanowienia.