Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Ewa Krawczyk po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2007 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. F. i M. F. na bezczynność Starosty Ż. w przedmiocie niezałatwienia sprawy o oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste p o s t a n a w i a : odrzucić skargę
W skardze z dnia [...] 2007 r. M. i M. F. zarzucili Staroście Ż. bezczynność polegającą na niepodjęciu działań związanych z uregulowaniem stanu prawnego i faktycznego nieruchomości położonej w T. i w Z.. Ponieważ przedmiot skargi został wskazany w sposób uniemożliwiający jednoznaczne ustalenie w jakiej sprawie i jakiego aktu nie wydaje wskazany wyżej organ - pismem z dnia [...] r. Sąd wezwał skarżących do uzupełnienia jej braku poprzez udzielenie wyjaśnień, czy skarga dotyczy również bezczynności Starosty Ż. w przedmiocie oddania nieruchomości w użytkowanie wieczyste, co można było wywnioskować z jej treści. W wyznaczonym terminie M. i M. F. wskazali, że ich skarga w istocie dotyczy bezczynności w/w organu w opisanym wyzej zakresie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył co następuje:
Zgodnie z treścią art. 3 § 1 ustawy z dnia ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej P.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki przewidziane w ustawie. Zakres kognicji sądów administracyjnych wyznaczony jest treścią art. 3 § 2 P.p.s.a., w którym wymienione zostały kategorie aktów prawnych podlegających kontroli tego sądu.
Zauważyć przy tym trzeba, że z treści art. 3 § 2 pkt. 8 P.p.s.a. wynika, iż sąd administracyjny jest również właściwy do orzekania w sprawach skarg na bezczynność, jednakże tylko w odniesieniu do przypadków wymienionych w art. 3 § 2 pkt. 1 - 4a P.p.s.a. Aby zatem możliwe było złożenie skargi na bezczynność organu administracji publicznej organ ten musi pozostawać w zwłoce z wydaniem:
- decyzji administracyjnej;
- postanowienia wydanego w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończącego postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygającego sprawę co do istoty;
- postanowienia wydanego w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
- innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
- pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego wydawanych w indywidualnych sprawach.
Odnosząc poczynione wyżej spostrzeżenia do poddanej kontroli Sądu skargi stwierdzić należy, że jej przedmiot leży poza zakresem właściwości sądu administracyjnego wyznaczonym treścią przywołanych wyżej przepisów, co oznacza, że skarga ta jest niedopuszczalna.
Kwestie związane z oddawaniem nieruchomości w użytkowanie wieczyste zostały uregulowane w przepisach Rozdziału 3 Działu II ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity: Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.). Z treści art. 27 tej ustawy wynika, że sprzedaż nieruchomości albo oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej wymaga zawarcia umowy w formie aktu notarialnego i potwierdzane jest stosownym wpisem w księdze wieczystej. Niewątpliwie zatem wskazane w tym przepisie czynności mają charakter cywilnoprawny i są dokonywane na drodze dokonania dwustronnej czynności prawnej (zawarcia umowy). Nie sposób tym samym przyjąć, iż należą do sfery administracji publicznej, nad którą kontrolę sprawują sądy administracyjne (tak NSA w postanowieniu z dnia 5 maja 2000 r. sygn. akt I SAB 8/00 - System Informacji Prawniczej LEX nr 77627). W związku z powyższym ewentualne zaniechania Starosty Ż., w opisanym wyżej zakresie, nie noszą znamion bezczynności, o której jest mowa w art. 3 § 2 pkt. 8 P.p.s.a.
Z opisanych powodów skargę należało odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a.