Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Agnieszka Dusza-Kasprzyk po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku radcy prawnego G. J. o przyznanie wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną R. Ż. w sprawie z jego skargi na bezczynność Dyrektora Gimnazjum w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia: przyznać radcy prawnemu G. J. od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, obejmujące wynagrodzenie w kwocie 295,20 zł (słownie: dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy), zawierającej podatek od towarów i usług, w kwocie 55,20 zł (słownie: pięćdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy).
Wyrokiem z 23 marca 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił wniesioną skargę.
Postanowieniem referendarza sądowego WSA w Gdańsku z 19 kwietnia 2016 r. przyznane zostało skarżącemu prawo pomocy obejmujące ustanowienie radcy prawnego z urzędu. Na tej podstawie Okręgowa Izba Radców Prawnych w Gdańsku w dniu 6 maja 2016 r. wyznaczyła dla skarżącego pełnomocnika z urzędu w osobie radcy prawnego G. J.
W dniu 3 czerwca 2016 r. wyznaczony pełnomocnik nadesłał pismo z wnioskiem o przyznanie wynagrodzenia za udzielona pomoc prawną oświadczając, że koszty te nie zostały w żadnej części uiszczone. Do pisma załączona została opinia o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej.
Starszy referendarz sądowy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.) wyznaczony radca prawny otrzymuje wynagrodzenie według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności radców prawnych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Od dnia 1 stycznia 2016 roku szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2015 r., poz. 1805). Rozporządzenie weszło w życie z dniem 1 stycznia 2016 r. (§23). Zamieszczony w tym rozporządzeniu przepis przejściowy przewiduje, że do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji (§22). W niniejszej sprawie opinia sporządzona została w postępowaniu drugoinstancyjnym, które rozpoczęło się pod rządami wskazanego rozporządzenia i jego przepisy determinują wysokość ustalanego wynagrodzenia.
W myśl § 4 ust. 1 wyżej wskazanego rozporządzenia opłatę ustala się w wysokości co najmniej ½ opłaty maksymalnej określonej w rozdziałach 2-4, przy czym nie może ona przekraczać wartości przedmiotu sprawy. Jednak zgodnie z dyspozycją § 4 ust. 2 cytowanego rozporządzenia ustalenie opłaty w wysokości wyższej niż określona w ust. 1, a nieprzekraczającej opłaty maksymalnej następuje z uwzględnieniem stopnia zawiłości sprawy oraz nakładu pracy radcy prawnego oraz wkładu jego pracy w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy, a w szczególności czasu poświęconego na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczby stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjętych w sprawie, w tym czynności podjętych w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu, wartości przedmiotu sprawy, wkładu pracy radcy prawnego w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie, a także trybu i czasu prowadzenia sprawy, obszerności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności.
Opłata maksymalna w postępowaniu sądowoadministracyjnym, w sprawie, w której przedmiotem sporu nie jest należność pieniężna oraz nie należy ona do właściwości Urzędu Patentowego wynosi w pierwszej instancji, w myśl § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia, 480 zł.
Tak określona opłata maksymalna, stanowi podstawę wyliczenia tzw. należnej opłaty, która zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia, wynosi ½ jej wysokości, a więc, w niniejszym przypadku, 240 zł. W ocenie referendarza sądowego przedmiotowa kwota jest adekwatna do udziału pełnomocnika w postępowaniu po wzięciu pod uwagę niezbędnego nakładu pracy pełnomocnika, a także charakteru przedmiotowej sprawy (stopnia zawiłości).
Wskazaną powyżej opłatę, zgodnie z § 4 ust. 3 powołanego rozporządzenia, należało podwyższyć o obowiązującą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności (obecnie 23 %).
W konsekwencji finalne wynagrodzenie należne pełnomocnikowi ustanowionemu z urzędu winno wynosić 295,20 zł.
Z powyższych względów, referendarz sądowy działając na podstawie art. 250 § 1 i art. 258 § 2 pkt 8 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz cytowanych powyżej przepisów orzekł jak w sentencji postanowienia.