Renta planistyczna stanowi dochód gminy, o jakim mowa w art. 54 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym. Zwrócić uwagę należy, że omawiane świadczenie nosi cechy podatku w świetle art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, tzn. jest świadczeniem publicznoprawnym, nieodpłatnym, przymusowym i bezzwrotnym na rzecz jednostki samorządu terytorialnego, ale wbrew wymaganiom przywołanej normy prawnej - niewynikającym z ustawy podatkowej, wynika bowiem z ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z przepisów tej ustawy w żaden sposób nie wynika, iż ustawodawca nadał rencie planistycznej status podatku, brak jest zatem podstaw do domniemywania stosowania względem tej opłaty przepisów ustawy podatkowej. Zatem - skoro obowiązek uiszczenia renty planistycznej wynika wprost z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, która nie jest ustawą podatkową, nie sposób stosować do niej przepisów Ordynacji podatkowej (por. wyrok NSA z dnia 3 września 2004r., sygn. akt OSK 520/04).
Stwierdzenie nieważności decyzji nakładającej obowiązek uiszczenia jednorazowej opłaty planistycznej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego daje podstawę do domagania się zwrotu uiszczonej opłaty. Jest to jednak roszczenie o charakterze cywilnym, rozstrzygane przez sądy powszechne. W przypadku, gdy gmina nie zwróci kwoty opłaty właścicielowi nieruchomości, będzie on mógł wnieść powództwo do właściwego sądu. W sytuacji tej wójt (burmistrz, prezydent miasta) nie może wszcząć postępowania administracyjnego w sprawie zwrotu opłaty planistycznej.
Z przedstawionych wyżej względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 P.p.s.a. skargę jako niedopuszczalną odrzucił.
O zwrocie uiszczonego wpisu orzeczono na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 ppsa.