Dnia 31 sierpnia 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz Sędziowie: Sędzia WSA Alicja Palus Sędzia WSA Anna Siedlecka (spr.) Protokolant referent Ewa Trojan po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2017 r. sprawy ze skargi F. M. na czynność Burmistrza Miasta O. z dnia [...] r. w przedmiocie odmowy zwrotu uiszczonych kosztów scalenia i podziału nieruchomości postanawia: I. odrzucić skargę; II. zwrócić z kasy Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego we Wrocławiu skarżącemu kwotę 200 (słownie: dwieście) zł tytułem zwrotu wpisu od skargi.
Jak wynika z doręczonych Sądowi akt administracyjnych, pismem z dnia 14 lutego 2017 r. skarżący F. M. zwrócił się do Burmistrza Miasta O. o wydanie aktu oraz dokonanie czynności zwrotu kwoty 1.113,20 zł tytułem kosztów scalenia i podziału nieruchomości, dokonanego uchwałą Nr [...] Rady Miasta O. z dnia [...] r. o scaleniu i podziale nieruchomości położonych w O., obręb Rataje, w rejonie ulicy [...].
W odpowiedzi Burmistrz Miasta O. uznał, że brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku strony, dlatego pismem z dnia [...] r. nr [...] odmówił zwrotu wyżej wymienionych kosztów. Uzasadniając swoje stanowisko organ podał, że postępowanie w przedmiocie scalenia i podziału opisanych nieruchomości zostało przeprowadzone w trybie art. 102 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami na skutek wniosku właścicieli posiadających ponad 50% powierzchni gruntów objętych scaleniem i podziałem oraz położonych w granicach obszarów określonych w planie miejscowym. Szczegółowe warunki tego scalenia zostały określone w planie miejscowym zagospodarowania przestrzennego.
Dlatego zdaniem organu skarżący niewłaściwie zastosował prawo materialne przez błędną jego wykładnię w zakresie zastosowania przepisu art. 102 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami w związku z art. 22 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uznając, że przepisy te wprowadzają dwa rozłączne sposoby przeprowadzenia postępowania scaleniowo-podziałowego (na wniosek i z urzędu). Na tak ukształtowanym gruncie skarżący doszedł do wniosku, że do scalenia i podziału nieruchomości może dojść z urzędu jedynie w przypadku nieruchomości położonych w obszarze określonym w planie miejscowym jako wymagającym przeprowadzenia scalenia i podziału oraz na wniosek - tylko w stosunku do tych nieruchomości, które nie zostały ujęte w planie miejscowym jako obszar wymagający scalenia i podziału nieruchomości. Taką wykładnię przepisu art. 102 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami uznać należy za błędną. Przepis ten stanowi bowiem wprost, że scalenia i podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli są one położone w granicach obszarów określonych w planie miejscowym albo gdy o scalenie i podział wystąpią właściciele lub użytkownicy wieczyści posiadający, z zastrzeżeniem ust. 4, ponad 50% powierzchni gruntów objętych scaleniem i podziałem. Z powyższego brzmienia przepisu jednoznacznie wynika, że z wnioskiem o scalenie i podział wystąpić mogą właściciele i użytkownicy wieczyści nieruchomości posiadający ponad 50% powierzchni gruntów objętych scaleniem i podziałem, a nie wedle ich woli wnioskowanych do objęcia scaleniem i podziałem. Zwrot "objętych" (czas przeszły dokonany) może być rozumiany jedynie w ten sposób, że obszary, o których mowa w tym przepisie zostały już przewidziane do scalenia i podziału w planie miejscowym zagospodarowania przestrzennego. W przeciwnym razie (czyli gdy grunty nie byłyby objęte scaleniem i podziałem) przy wymogu ustawowym wnioskowania o scalenie i podział przez właścicieli i użytkowników wieczystych posiadających ponad 50% powierzchni, niemożliwe byłoby ustalenie tej proporcji wnioskujących w odniesieniu do nieokreślonego i uprzednio nieobjętego do scalenia i podziału obszaru.