Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Olga Żurawska - Matusiak po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi G. P. na postanowienie Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia [...] listopada 2011 r. znak [...] w przedmiocie odmowy uzupełnienia decyzji postanawia - odrzucić skargę -
Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego decyzją z [...] października 2011 r. znak [...] , odmówił G. P. (dalej jako skarżący) udostępnienia żądanej informacji publicznej.
W związku z otrzymaniem tej decyzji skarżący, pismem z 25 października 2011 r., wystąpił do Prezesa KRUS z wnioskiem, złożonym na podstawie art. 111 § 1 kpa, o uzupełnienie decyzji Prezesa KRUS z [...] października 2011 r.
W treści wniosku skarżący podniósł, że doręczona mu decyzja nie zawiera informacji, która zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej powinna znaleźć się w treści decyzji, tj. w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. Ponadto wskazał, że w uzasadnieniu decyzji brak informacji o imionach, nazwiskach i funkcjach osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji. Brak tych informacji, zdaniem skarżącego jest niezgodne z treścią art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W związku z powyższym, skarżący wystąpił do organu o uzupełnienie decyzji we wskazanym zakresie.
Prezes KRUS postanowieniem z [...] istopada 2011 r. znak [...] , wydanym na podstawie art. 111 § 1b w związku z art. 107 kpa oraz art. 16 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, odmówił skarżącemu uzupełnienia decyzji z [...] października 2011 r.
W uzasadnieniu organ przytoczył treść art. 107 i art. 111 kpa i wyjaśnił, że decyzja z [...] października 2011 r. zawiera wszystkie elementy wymienione w art. 107 kpa. Wskazał, że elementy określone w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie zostały podane, bowiem w sprawie inne osoby nie zajmowały stanowiska, a decyzja została wydana przez osobę, która ją podpisała. Ponadto organ podkreślił, że art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie wskazuje obligatoryjnych elementów decyzji, zatem uzupełnienie decyzji w oparciu o ten przepis nie jest możliwe. Jednocześnie skarżący został pouczony, że od postanowienia nie służy zażalenie, a postanowienie można zaskarżyć w odwołaniu od decyzji, w terminie 14 dni od dnia doręczenia postanowienia.
Pismem z 16 listopada 2011 r. skarżący złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższe postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
W niniejszej sprawie przedmiotem skargi jest postanowienie Prezesa KRUS o odmowie uzupełnienia decyzji tego organu z [...] października 2011 r., w trybie art. 111 § 1b kpa. Zgodnie z tym przepisem, strona może w terminie czternastu dni od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji zażądać jej uzupełnienia co do rozstrzygnięcia bądź co do prawa odwołania, wniesienia w stosunku do decyzji powództwa do sądu powszechnego lub skargi do sądu administracyjnego albo sprostowania zamieszczonego w decyzji pouczenia w tych kwestiach. W tym przypadku termin dla strony do wniesienia odwołania, powództwa lub skargi biegnie od chwili doręczenia jej postanowienia. Taka konstrukcja instytucji uzupełnienia decyzji powoduje, iż orzeczenie o uzupełnieniu lub jego odmowa nie ma samodzielnego bytu prawnego, a pozostaje częścią aktu administracyjnego, którego uzupełnienia domagała się strona. W szczególności dzieli losy tego aktu w postępowaniu odwoławczym (zażaleniowym)(vide: postanowienie NSA z 16 września 2010 r., sygn. akt I OSK 1486/10, LEX nr 74155; postanowienie NSA 10 kwietnia 2008 r., sygn. akt I OSK 875/07, LEX nr 505244). Oznacza to, że na postanowienie o odmowie uzupełnienia decyzji nie służy zażalenie, nie jest to postanowienie kończące postępowanie, ani też rozstrzygające sprawę co do istoty. Postanowienie to nie stanowi samoistnego aktu administracyjnego, nie rozstrzyga bowiem odrębnej sprawy.
Ponieważ Kodeks postępowania administracyjnego nie przewiduje możliwości wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie uzupełnienia decyzji, gdyż środek zaskarżenia przysługuje jedynie od decyzji będącej przedmiotem wniosku o jej uzupełnienie, ustawodawca nie nadał podejmowanym w tym trybie aktom rangi odrębnych rozstrzygnięć, pozwalających przyjąć dopuszczalność skargi do sądu administracyjnego w tego rodzaju sprawach. Brak jest także przepisów szczególnych, które w takich przypadkach pozwalałyby na kontrolę sądowoadministracyjną.
Skoro na postanowienie o odmowie uzupełnienia decyzji nie służy zażalenie, bowiem nie stanowi samoistnego aktu administracyjnego, to oznacza to, że zakwestionowane rozstrzygnięcie jest niezaskarżalne i tym samym nie podlega kontroli sądów administracyjnych, skoro ten kontroluje działalność administracji publicznej w zakresie określonym w ustawie - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (art. 3 § 2 i § 3 tej ustawy).
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w sentencji.