Mając powyższe na względzie zważono, co następuje:
Zgodnie z art. 245 § 1 P.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane stronie w zakresie całkowitym lub częściowym. Żądanie przyznania prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego lub adwokata jest wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym.
Stosownie do treści art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Zasadą jest, że każdy wnoszący sprawę do sądu zobowiązany jest ponosić koszty sądowe, a tylko faktyczny brak możliwości finansowych może skutkować zwolnieniem od ich ponoszenia. Należy zatem zaznaczyć, że chodzi o taką sytuację finansową, która obiektywnie nie daje możliwości zgromadzenia odpowiednich środków na poniesienie kosztów sądowych. Jak wynika z powołanych przepisów ciężar udowodnienia istnienia okoliczności, które mogłyby stanowić podstawę przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie spoczywa na stronie wnioskującej.
Wskazać należy, że prawo pomocy obejmować powinno osoby, które ze względu na niskie dochody i szczególną sytuację życiową, mimo poczynionych oszczędności w wydatkach i przy największej staranności nie mogą ponieść tych kosztów. Strona musi zatem wykazać, że jej sytuacja materialna jest na tyle trudna, że uzasadnia poczynienie odstępstwa od tej generalnej zasady. W postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 marca 2012 r., sygn. akt II OZ 131/12 (publ. LEX nr 1121260) wskazano, że instytucja przyznania prawa pomocy ma charakter wyjątkowy i jest stosowana tylko w przypadkach osób, które wykażą, że znajdują się w trudnej sytuacji materialnej. Do osób tych można zaliczyć osoby rzeczywiście ubogie, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia bądź środki te są bardzo ograniczone i zaspokajają tylko podstawowe potrzeby życiowe.
W przedmiotowej sprawie skarżący podał, że prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z żoną, z którą pozostaje w rozdzielności majątkowej od 2010 r. Jako dochód gospodarstwa domowego wskazał wyłącznie swoją emeryturę w wysokości 1.853 zł brutto miesięcznie, z której potrącana jest przez komornika kwota w wysokości 460 zł miesięcznie oraz rata kredytu w wysokości 300 zł miesięcznie. Natomiast w punkcie 10 formularza wniosku PPF wykazał łączny dochód gospodarstwa domowego w kwocie 10.085 zł.
Przechodząc do oceny wniosku o przyznanie prawa pomocy należy uznać, że wskazywany przez skarżącego niski dochód (emerytura) oraz brak oszczędności nie mogą stanowić podstawy do przyznania mu prawa pomocy. Istotna jest tu bowiem analiza całokształtu sytuacji materialnej i życiowej skarżącego. W ocenie referendarza sądowego analiza ta nie pozwala na uznanie, że skarżący wykazał przesłanki uzasadniające przyznanie mu prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych, które na tym etapie postępowania wynoszą 100 zł (wpis sądowy do skargi) oraz ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika.