Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Monika Stępkowska - Bigiej po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku radcy prawnego K. P. o przyznanie wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonywane na zasadzie prawa pomocy w sprawie ze skargi P. P. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] października 2010 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia specjalnego postanawia: przyznać radcy prawnemu K. P. ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonywane na zasadzie prawa pomocy oraz kwotę 41,40 (czterdzieści jeden 40/100) złotych stanowiącą 23 % podatku od towarów i usług.
Postanowieniem z dnia 10 lutego 2011 r. referendarz sądowy przyznał skarżącej w niniejszej sprawie prawo pomocy w zakresie ustanowienia radcy prawnego.
Jak wynika z pisma Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. z dnia 18 lutego 2011 r. pełnomocnikiem skarżącej został wyznaczony radca prawny K. P.
Wyrokiem z dnia 19 maja 2011 r. została oddalona skarga P. P. w niniejszej sprawie (pkt 1 sentencji) oraz przyznano wyznaczonemu pełnomocnikowi wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną z urzędu (pkt 2 senetcji).
Od powyższego wyroku skarżąca, reprezentowana przez radcę prawnego K. P., wniosła skargę kasacyjną. W skardze kasacyjnej pełnomocnik skarżącej zawarł m. in. wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu kasacyjnym, oraz oświadczył, że koszty te nie zostały zapłacone w całości ani w części.
W dniu 2 lutego Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną w niniejszej sprawie (sygn. akt I OSK 1660/11). Jak wynika z protokołu z rozprawy, wyznaczony w sprawie pełnomocnik, był obecny na rozprawie.
Rozpoznając przedmiotowy wniosek zważono, co następuje:
Zgodnie z art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270) wyznaczony adwokat, radca prawny, doradca podatkowy albo rzecznik patentowy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Szczególne zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielanej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 ze zm). Przepis § 14 ust. 2 pkt 2) lit. a rozporządzenia stanowi, że stawki minimalne wynoszą w postępowaniu przed sądami administracyjnymi za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej oraz udział w rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym - 75 % stawki minimalnej, określonej w pkt. 1, a jeżeli sprawy nie prowadził ten sam radca prawny w drugiej instancji - 100 % tej stawki, w obu przypadkach nie mniej niż 120 zł. Zaś stawka minimalna określona w pkt 1 powołanego przepisu w niniejszej sprawie wynosi 240 zł.
Natomiast stosownie do treści § 2 ust. 3 powołanego rozporządzenia w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przed radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłaty, o których mowa w ust. 1, sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.
W niniejszej sprawie, mając na uwadze wyżej powołane przepisy uznano, że pełnomocnikowi należy przyznać wynagrodzenie za zastępstwo prawne w kwocie 180 zł, podwyższając powyższą kwotę o stawkę podatku od towarów i usług w oparciu o art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146 a pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.).
Wobec powyższego, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 258 § 1 i § 2 pkt 8 wyżej cytowanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, postanowiono jak w sentencji.