Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Przemysław Szustakiewicz po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W. P. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] września 2018 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu od decyzji w sprawie nabycia uprawnień równoważnych uprawnieniom wynikającym z posiadania stopnia naukowego doktora habilitowanego postanawia: 1. odrzucić skargę, 2. zwrócić skarżącemu uiszczony wpis od skargi w kwocie 200 (słownie: dwieście) złotych.
Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów decyzją z dnia [...] września 2018 r. nr [...], na podstawie art. 21a ust. 3 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1789 ze zm.) w związku z zawiadomieniem Rektora [...] w [...], wyraziła sprzeciw i uchyliła decyzję Rektora [...] w [...] z dnia [...] stycznia 2018 r. w sprawie nabycia przez W. P. uprawnień równoważnych uprawnieniom wynikającym z posiadania stopnia naukowego.
W uzasadnieniu organ wskazał, że Sekcja [...] Centralnej Komisji po zapoznaniu się z dokumentacją wniosku i po wysłuchaniu opinii recenzenta, a następnie Prezydium Centralnej Komisji, nie stwierdziła spełnienia przesłanki wymogu samodzielnego kierowania za granicą, przez co najmniej 5 lat, zespołami badawczymi.
W. P. od powyższej decyzji złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę, wnosząc o jej uchylenie.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie, podnosząc, że na podstawie art. 21a ust. 4 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, skarga na przedmiotową decyzję przysługuje jedynie Rektorowi [...] w [...].
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 50 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, dalej powoływanej jako P.p.s.a.), uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. Uprawnionym do wniesienia skargi jest również inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi.
Stosownie do treści art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. Sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne. Pod pojęciem innych "innych przyczyn", rozumie się także brak legitymacji skargowej po stronie wnoszącego skargę. Wprawdzie, co do zasady brak interesu prawnego w rozumieniu art. 50 § 1 P.p.s.a. winien skutkować oddaleniem wniesionej skargi, jednakże w orzecznictwie uznaje się, że postanowienie odrzucające skargę jest dopuszczalne, gdy brak legitymacji skargowej jest ewidentny (vide: postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 stycznia 2012 r. sygn. akt II OSK 74/12, LEX nr 1113796, postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 2500/10, LEX nr 742360).
Wniesienie skargi przez nieuprawniony podmiot stanowi przyczynę jej odrzucenia, jeżeli skarga pochodzi od podmiotu, który a limine nie może być skarżącym. Chodzi tu o taki podmiot, co do którego nie zachodzi potrzeba zbadania, czy posiada on interes prawny we wniesieniu skargi, ponieważ i tak w świetle obowiązujących przepisów nie jest on legitymowany do jej wniesienia (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2012, komentarz do art. 58, teza 18).